Tussen taalbeleid en taalpraktijk: de positie van Vlaamse leerkrachten in het standaardtaal-of-tussentaaldebat

Dankzij de talenbeleidsnota's van voormalig minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke (2007) en zijn opvolger, huidig (ontslagnemend) minister Pascal Smet (2011), kwam taalbeleid de afgelopen jaren hoog op de agenda te staan in de Vlaamse onderwijswereld. Er werden talloze vormingssessies en nascholingen rond gegeven, en het werd een van de nieuwe focuspunten bij de doorlichting. In hun nota's hebben de ministers het niet alleen over omgaan met meer- en anderstaligheid, maar ook over taalvariëteiten binnen het Nederlands: de beleidsnota's propageren zonder meer het Standaardnederlands als de enige aangewezen taalvariëteit in de klas en de bredere schoolcontext, voor leerlingen én voor leerkrachten. Het is echter maar de vraag in hoeverre leerkrachten ook effectief voldoen aan die norm: tussentaal komt steeds sterker op als een (zich stabiliserende) omgangstaalvariëteit, en zet zich ook door in de klas. In deze bijdrage, die een overzicht biedt van mijn (nog lopende) doctoraatsonderzoek, gaan we dieper in op hoe leerkrachten denken over de Vlaamse taalsituatie en de rol van standaardtaal, hoe ze zichzelf qua taalgebruik inschatten, en welke verwachtingen ze koesteren tegenover hun leerlingen én zichzelf. Streven ze naar het standaardtaalideaal dat in het beleid rigoureus naar voren wordt geschoven, of hebben ze hun eigen opvattingen over hoe taal moet worden ingezet in de dagdagelijkse klaspraktijk?

Jaar van publicatie:2014