Transitional justice in de praktijk : waarheidscommissies en het beleid inzake herstel voor slachtoffers.

In de loop der jaren zijn waarheidscommissies een aantrekkelijk instrument geworden om schendingen van de mensenrechten op grote schaal, aan te pakken. Eén van de redenen hiervoor is dat ze meer kansen creëeren om om te gaan met de vele tinten grijs die de meeste conflicten karakteriseren.  Het mandaat is ook geëvolueerd tot ver buiten de vaststelling van de waarheid. Het is nu een normaliteit geworden voor waarheidscommissies om aan de slachtoffers maatregelen of herstellingsprogramma's voor te stellen als een onderdeel van hun aanbevelingen. Maar toch, als we in gedachten houden dat waarheidscommissies slechts tijdelijke instellingen met een beperkt tijdskader en mandaat zijn, moeten we ons de vraag stellen wat de toekomst is van de aanbevelingen in de rapporten. Om deze situatie nog verder samen te vatten: niet zelden heerst er een sterk verminderde interesse in het onderwerp dat wordt aangesneden in de post-waarheidscommissie fase. 

Het doel van dit onderzoek is de de aanbevelingen te bestuderen die verband houden met de herstellingen die de waarheidscommissies hebben voorgesteld. Het is een onderzoek naar de reacties van de verschillende belanghebbenden op de aanbevelingen en de kaders die al dan niet geïmplementeerd werden om specifieke aanbevelingen op te volgen en uit te voeren.

Twee casestudies werden geslecteerd: Sierra Leone's Waarheids- en Verzoeningscommissie en Ghana's Nationale Verzoeningscommissie. Hoewel deze twee commissies allebei herstellingen voor de slachoffers aanbevolen, werden verschillende benaderingen voor de opvolging ingesteld, zowel in de rapporten als tijdens de post-waarheidscommissie fase. Hoe houdt dit verband met de werkelijkheid ter plaatse als het op herstellingen voor de slachoffers aankomt? Dit onderzoek richt zich op vier grote onderwerpen binnen de waarheidscommissies en de herstellingen: de inclusie of omissie van herstellingen binnen het mandaat van de waarheidscommissies; de inhoud van de aanbevelingen (welke herstellingen, voor wie en naar wie?); de opvolging van de aanbevelingen (instellingen en kader); en de relevantie van waarheidscommissies in de vaststelling van aanbevelingen voor de herstellingen voor slachtoffers. 

Het onderzoek beschrijft de verschillende contexten voor de inclusie van de herstellingen binnen waarheidscommissies en de strategieën voor hun implementatie. Hiertoe stelt het een model voor om de opvolging van de aanbevelingen voor herstellingen door de waarheidscommissies te bestuderen.