Het lichaam als een spiegel van de ziel: een onderzoek naar de receptie van de Physiognomonica in de Middeleeuwen en de Renaissance

De Physiognomonica, geschreven door (pseudo-)Aristoteles, behandelt de relatie tussen uiterlijke kenmerken en innerlijke karaktertrekken. In de Middeleeuwen werd dit traktaat van de invloedrijke filosoof echter niet meer gelezen in het Grieks, maar onderzoekers maakten gebruik van de Latijnse vertaling van Bartholomeus van Messina (13de eeuw). Deze vertaling was bijzonder invloedrijk en zorgde mee voor de verspreiding van Aristoteles’ natuurfilosofisch gedachtegoed in het Westen. Het doel van dit onderzoeksproject is het maken van een eerste kritische editie van de Physiognomonica, na grondige studie van alle overgeleverde manuscripten; en vervolgens de receptie ervan in de Middeleeuwen te onderzoeken. Hiervoor worden alle commentaren op de Physiognomonica uit de Middeleeuwen in kaart gebracht en bestudeerd, en wordt er bekeken welke status deze tekst genoot in wetenschappelijke programma’s aan de middeleeuwse universiteiten. Hieruit blijkt welke invloed de tekst gehad heeft op verschillende wetenschappelijke takken, zoals de geneeskunde, psychologie en filosofie.