Wiskunde die u kunt patenteren: introductie van een asymptotische standaard voor computationele complexiteit bij de analyse van de geschiktheid van softwarepatenten onder de Europese, Britse en Amerikaanse octrooiwetgeving

Het patentsysteem heeft tot doel de vooruitgang in nuttige kunsten te bevorderen door inventieve technische bijdragen te belonen. Vrijwel elk technologiegebied wordt tegenwoordig aangestuurd door software en de meeste uitvindingen van de Vierde Industriële Revolutie (4IR) worden inderdaad in computers geïmplementeerd. Sinds het ontstaan van de software-industrie wordt het patentsysteem echter om minstens twee redenen gezien als onvolmaakt geschikt voor software-uitvindingen.

De eerste is gebaseerd op een verkeerd begrip van de stelling van Church-Turing en de Curry-Howard-correspondentie tussen computerprogramma's en wiskundige bewijzen. Dit isomorfisme zou betekenen dat software abstract en niet-technisch is en in feite niets anders is dan niet-patenteerbare pure wiskunde. De tweede is dat software-innovatie incrementeel is, omdat software is gebouwd met herbruikbare componenten en de netto bijdrage van een software-uitvinding aan de kunst daarom minimaal is. Grotendeels dankzij deze opvattingen zijn algoritmische uitvindingen een verbijsterend octrooieerbaar onderwerp geworden dat zich in het spectrum bevindt tussen abstracte ideeën en concrete technische implementaties.

Het proefschrift lokaliseert het probleem in de vervreemding van de doctrine over het in aanmerking komen van softwareoctrooien van de aard van berekeningen, zoals begrepen in de informatica. De doctrine om in aanmerking te komen voor octrooien kan worden gezien als een poortwachtersinstrument dat de reikwijdte van de bescherming moet beperken tot de werkelijke causale effecten van een uitvinding. Om deze effecten te meten, suggereert dit project de introductie van een niet-triviale asymptotische standaard voor computationele complexiteit in de analyse van de geschiktheid van patenten.

Het patentsysteem moet niet alleen de ontwikkeling van meer software, maar ook van efficiëntere software aanmoedigen. Door aanspraken op softwareoctrooien te eisen dat zij hun standaarden voor rekencomplexiteit afbakenen, zou de geschiktheidsdoctrine voorspelbaarder worden bij het uitvoeren van zijn poortwachtersfunctie.