De Republiek der Epigrammen. Het Latijnse Epigram en het veeltalige Zelf in het 17de and 18de eeuwse Europa

In de zeventiende en achttiende eeuw verloor het Latijn geleidelijk zijn dominante positie als literair
taal in Europa. De normativiteit van de klassiekers werd in de literatuur steeds vaker in twijfel getrokken
veld, en culturele processen zoals de hausse van de vertaling en de opkomst van tijdschriften geopend
literatuur aan een breder publiek. Desondanks bleven de hoofdrolspelers in het intellectuele Europa doorgaan
verzamelde epigrammen in het Latijn produceren. Ondanks zijn alomtegenwoordigheid is het epigrammatische genre bijna
exclusief bestudeerd in de volkstaal en heeft bijna geen aandacht gekregen in het Neolaars
studies na de Renaissance.
Het huidige project veronderstelt dat het Latijnse epigram aanzienlijk heeft bijgedragen aan de teelt
van de zeventiende- en achttiende-eeuwse 'Republic of Letters', een zelfbewust en transnationaal
netwerk van intellectuelen. Aan de ene kant was het epigram een ​​hulpmiddel voor zelfmode. Het hielp
schrijvers om bewust hun imago te bouwen binnen een bepaalde socio-historische context. Op de andere
Met de hand getuigt het genre van de meertalige status van de Republiek der Letteren. Kenmerken
van het Latijnse epigram werden onderhandeld in dialoog met hedendaagse, lokale tradities van
epigrammen en andere vormen van korte poëzie. Door zich te wenden tot een verzameling teksten die vaak over het hoofd wordt gezien,
het project heeft tot doel ons inzicht in de transnationale dynamiek fundamenteel te verbeteren
vormgeven van een periode in de Europese literatuurgeschiedenis gekenmerkt door cruciale veranderingen.