Correlatie tussen serum en allograft genexpressie patronen in het diagnosticeren en monitoren van nier transplant rejectie.

Een niertransplantatie is de voorkeursbehandeling voor nierziekten in hun eindstadium. Echter, een allo-immune respons gericht tegen de donornier kan aanleiding geven tot rejectie en brengt een verhoogd risico op verminderde werking of verlies van de donornier met zich mee. Afhankelijk van het betrokken immuunmechanisme kan rejectie worden onderverdeeld in antistof gemedieerde rejectie, T-cel gemedieerde rejectie, en een gemengd type rejectie. Naast rejectie belemmeren ook tekenen van overmatige immuunsuppressie de outcome na transplantatie, bijvoorbeeld door het ontwikkelen van polyomavirus type BK nefropathie. Bij een vermoeden van rejectie worden een nierbiopsie, serum creatinine en donor-specifieke HLA antistoffen (DSA) routinematig gebruikt, doch het zijn onnauwkeurige diagnostische tools. Een nierbiopsie wordt beschouwd als standaard onderzoek in de diagnostiek aangaande rejectie, maar is gelimiteerd in nauwkeurigheid en kostprijs, en brengt ook bepaalde risico’s met zich mee. Serum creatinine is een biomarker met een zekere vertraging en heeft een lage sensitiviteit en specificiteit voor het detecteren van rejectie, waardoor subklinisch nierfunctie achteruitgang kan worden gemist. Commerciële DSA-tests zijn beschikbaar, doch zijn enkel goedgekeurd voor kwalitatief gebruik, vertonen duidelijke variatie binnen en tussen laboratoria, hebben geen gestandaardiseerde drempels, interfereren met subgroepen van reactieve HLA-antigenen, waarbij het er eveneens vanaf hangt of het intacte dan wel het gedenatureerde eiwit wordt gedetecteerd. Bovendien dienen DSA-tests meer als risicomarker voor antistof gemedieerde rejectie dan als niet-invasieve diagnostische marker. Deze studie heeft tot doel de bruikbaarheid van dd-cfDNA samen met serum en weefsel genexpressie kenmerken na te gaan in de diagnose en behandeling van niertransplantatiepatiënten.