Genderongelijkheid op de arbeidsmarkt: de rol van flexibele banen

Bij de analyse van het gedrag van huishoudens hebben economen zich traditiegetrouw gebaseerd op het 'unitaire' model, waarbij ervan wordt uitgegaan dat het huishouden een unieke nutsfunctie maximaliseert. Inmiddels is men er zich echter van bewust dat deze unitaire benadering, toegepast op koppels, niet te verantwoorden valt in het licht van de data. Dit heeft geleid tot de ontwikkeling van wat nu bekend staat als het 'collectieve' model. Het collectieve model erkent dat het huishouden een collectief is bestaande uit meerdere individuen, met elk eigen voorkeuren, die Pareto-efficiënte beslissingen nemen resulterende uit een onderhandelingsproces binnen het huishouden. Sinds zijn intrede is  het collectieve model op verschillende manieren uitgebreid. Toch zijn er nog talrijke extensies mogelijk. Het hoofddoel (van mijn proefschrift) is het invoeren van werkvoorzieningen - zoals flexibiliteit - in een collectief kader en de effecten hiervan van analyseren op de tijdsbesteding van elke echtgenoot en op hun relatieve onderhandelingsmacht binnen het huishouden (aangezien werkvoorzieningen van invloed zijn op de lonen). Vanuit een beleidsperspectief is dit bijzonder interessant, aangezien de huishoudelijke context uitermate belangrijk is en aanverwant arbeidsmarktbeleid potentieel onbedoelde gevolgen kan hebben.