De Politiek-Economische Geografie van Ongenoegen

We leven in een ongelijke wereld, waar inkomens en politieke opvattingen steeds verder uit elkaar lijken te groeien. Wat dat eerste betreft, is het sinds Piketty’s ‘Kapitaal in de 21e eeuw’ gemeengoed om over de huidige periode te spreken als een 2e Belle Époque waar de rijkste 1% zich steeds meer van het wereldinkomen toe-eigent. Op politiek vlak kent de post-1980 periode een ‘toenemend regionalisme’, met een geografische concentratie van stemmen, winst voor populisme en separatisme in sommige regio’s en toenemend pluralisme en kosmopolitisme in andere. Het Wereld Economisch Forum beschouwt de combinatie van ongelijkheid en politieke polarisatie als de grootste dreiging van de 21e eeuw, omdat ze “de solidariteit ondergraaft die de basis vormt voor onze economische en politieke systemen”.
Hoewel vaak gezien als belangrijke verklaring voor de timing en locatie van de ‘politiek van de afgunst’, weet men voorlopig weinig over hoe ongelijke economische groei tot politieke onvrede leidt. Dit project analyseert de relatie tussen het economische en politieke landschap in Europa. Daartoe integreert het theorieën over economische en politieke polarisatie in één geografisch politiekeconomisch model van ongenoegen. Vervolgens valideert het dit model door na te gaan of economische schokken leidden tot populisme en separatisme in Europa. Ten slotte bekijkt het hoe politieke verdeeldheid inwerkt op het politieke en economische functioneren van landen om beleidsimplicaties af te leiden