De rol van het perifeer immuunsysteem in neurodegeneratie en neuroinflammatie in diermodellen voor de ziekte van Parkinson.

De ziekte van Parkinson (PD) is de meest voorkomende neurodegeneratieve motorische aandoening. Er is geen therapie die de ziekte kan genezen, stoppen of vertragen, maar enkel symptomatische behandelingen zijn voorhanden. Identificatie van de pathogene mechanismen van de neurodegeneratie zal essentieel zijn om een ziekte-modificerende therapie te ontwikkelen. PD wordt gekenmerkt door verlies van dopaminerge neuronen in de substantie nigra pars compacta en de aanwezigheid van aggregaten van misgevouwen α-synucleïne (αSYN). Alhoewel de juiste oorzaak van neurodegeneratie in PD onduidelijk blijft, lijdt het geen twijfel dat αSYN een sleutelrol speelt. Mutaties in leucine-rich repeat kinase 2 (LRRK2) zijn de meest voorkomende oorzaak van familiale PD, met een pathologie en symptomen die niet te onderscheiden zijn van sporadische PD patiënten. Toenemende evidentie bevestigt het idee dat perifere immuuncellen betrokken zijn in neuroinflammatie. Dit werd gedurende lange tijd beschouwd als een gevolg van neurodegeneratie, maar men gelooft nu dat neuroinflammatie een aktieve rol speelt in het ziektproces. In dit doctoraatsproject willen we de rol van het perifeer immuunsysteem onderzoeken in diermodellen voor PD gebaseerd op LRRK2 en αSYN.