Kants evoluerende opvatting van monaden in het licht van de achttiende-eeuwse receptie van Leibniz' monadologie

Het is bekend dat Leibniz’ monadologie van grote invloed is geweest
op de ontwikkeling van de achttiende-eeuwse Duitse filosofie tot aan
Kants Monadologica physica uit 1756. De meeste onderzoekers
hebben echter geen oog voor de manier waarop ook Kant’s kritische
werken schatplichtig zijn aan wezenlijke elementen van Leibniz's
monadologie. Dit project heeft als doel om Kants evoluerende
concept van monaden in zijn pre-kritische en kritische teksten te
reconstrueren. Het project doet dit (i) door voor het eerst de
ontwikkeling van Kants vroege fysieke monadologie naar wat ik
beschouw als zijn niet-fysieke monadologie van de jaren 1770, 1780
en 1790 in beeld te brengen, (ii) door deze ontwikkeling te situeren
binnen het bredere kader van de ontwikkeling van monadologieën in
de achttiende eeuw, en (iii) door te onderzoeken hoe dit kader mede
werd gevormd door de opkomende moderne wetenschap van die tijd.
Hoewel het project in de eerste plaats bedoeld is als studie van
Kants theoretische filosofie, werpt het ook nieuw licht op de relatie
van Kant met zowel voorafgaande toe-eigeningen van de
monadologie van Leibniz als met de fysica van Newton. In
tegenstelling tot interpretaties die zich uitsluitend richten op de
epistemologische wending die Kants kritische filosofie kenmerkt,
beoogt het project nieuwe inzichten te verschaffen in Kants
uiteenzetting met de metafysica van zijn voorgangers gedurende zijn
gehele loopbaan.