Land–atmosfeer interacties en droogte–extrema binnen een veranderend klimaat: een evaluatie van ontbrekende oorzaak-gevolg relaties in observaties en modellen

Droogtes hebben tal van negatieve implicaties voor mens en milieu. Ten gevolge van klimaatopwarming wordt verwacht dat deze events nog zullen toenemen in intensiteit en frequentie, alsook hun impact op mensen en ecosystemen. Desalniettemin blijft het vertrouwen in verleden en toekomstige droogtevoorspellingen laag. Eén van de redenen hiervoor is een beperkt inzicht in de land-atmosfeer interacties tijdens droogtes. Recente studies toonden reeds aan hoe bodemdroogte droogtes aan het oppervlak kan versterken door een versnelde opwarming van de lucht en verdamping van bodemvocht. Het effect van bodemdroogte op de neerslagprobabiliteit daarentegen, is tot op heden nog onverkend. Daarom stel ik in dit project voor om, aan de hand van een unieke combinatie van recente satelliet-gebaseerde observaties, bestaande koppeling-diagnostieken en een nieuw mechanistisch model, deze ontbrekende koppeling te onderzoeken op een globaal niveau en voor tal van droogte-events. De resultaten van dit onderzoek zullen inzicht bieden in 1) de rol van droge bodems in het in stand houden van meteorologische droogtes, 2) de globale regio’s waar de bodemvocht-neerslag koppeling essentieel is voor de ontwikkeling en beëindiging van droogtes, 3) hoe deze koppeling gewijzigd is doorheen de voorbije decennia en 4) de mate waarin de IPCC klimaatmodellen deze koppeling kunnen weergeven tijdens droogtes. De resultaten zijn gericht op het verbeteren van de nauwkeurigheid van toekomstige droogtevoorspellingen.