Witte stof doet ertoe: De rol van structurele hersenverbindingen in de respons op transcraniële magneetstimulatie

Ondanks dat repetitieve transcraniële magneetstimulatie (rTMS) een veelbelovende niet-invasieve behandelmethode is voor een breed scala van neurologische en psychiatrische aandoeningen blijft het aantal responders matig. Er wordt gesteld dat de interindividuele variatie in klinische respons gerelateerd is aan het gebruik van te algemene stimulatie protocollen. Optimale protocollen kunnen subject-specifiek zijn vanwege de individuele hersenverbindingen. Diffusie MRI (dMRI) is een beeldvormingstechniek waarmee de structurele verbindingen in de witte stof in het brein in kaart gebracht kunnen worden. Dit onderzoeksvoorstel focust op het potentieel van dMRI data om meer inzicht te krijgen in het werkingsmechanisme van rTMS en om de klinische effectiviteit te verhogen aan de hand van gepersonaliseerde stimulatie protocollen. Eerst zal het potentieel van dMRI data om de klinische respons van rTMS in depressie patiënten te voorspellen onderzocht worden. Vervolgens zal er een pilootstudie worden uitgevoerd waarin fundamentele eigenschappen van TMS - in termen van effectieve TMS-geïnduceerde elektrische velden en propagatie van de effecten via structurele verbindingen - bestudeerd zullen worden. In de toekomst kan deze retrospectief verkregen kennis vertaald worden naar prospectief gebruik van gepersonaliseerde stimulatie protocollen: bijvoorbeeld geoptimaliseerde positionering van de spoel, waarbij gebruik gemaakt wordt van individuele structurele verbindingen afgeleid van dMRI data.