(In)formele diplomatieke netwerken en staatslegitimatie in de premoderne islamitische wereld: Mahmud Gawan (Bahmani vizier, 1463-1481) en de internationale maatschappij.

Hoewel het reeds lang erkend is dat de premoderne islamitische wereld (tot circa 1500) na de val van de Abbasiden (1258) verbonden was via handelsroutes, culturele connecties en eenzelfde religie, heerst er nog steeds een narratief van politieke fragmentatie in academisch onderzoek. Dit project veronderstelt dat er ook gedeelde politieke gebruiken waren, het meest zichtbaar in de diplomatie, waardoor er een "internationale samenleving" ontstond. Hiervoor bouwt het op recent onderzoek in de politieke geschiedenis en in de "new diplomatic history" waarin de focus verlegd werd van veroveringen en het staatshoofd, naar een interesse in staatsvorming, legitimiteit en de rol van een uitgebreider scala van politieke en diplomatieke actoren. Hoewel het bekend is dat beschermheerschap van bepaalde personen een gangbare tactiek was van het hof om zijn prestige te verhogen en aanspraak op de macht te laten gelden, is het onvoldoende bestudeerd hoe de netwerken van deze personen bijdroegen in de zoektocht naar staatslegitimiteit. Dit project onderzoekt bijgevolg de connectie tussen diplomatie, legitimiteit en (in)formele netwerken in de premoderne islamitische wereld. Dit doet het concreet aan de hand van een analyse van diplomatieke brieven in het Perzisch en het Arabisch van Maḥmūd Gāwān, de Bahmanī (in de Deccan, Zuid-Azië) vizier van 1463 tot 1481, en hoe die legitimiteit dienden uit te dragen via diplomatie.

Trefwoorden:ISLAM

Disciplines:Politieke geschiedenis, Geschiedenis niet elders geclassificeerd