Peacemaking op het werk: Conflicten op een informele manier oplossen

Conflicten komen voor in elk domein van ons leven (gezin, werk en maatschappij) en kunnen zowel constructieve als destructieve gevolgen hebben. Naast constructief conflictgedrag gesteld door de betrokkenen zelf, zijn interventies door derden een veelvoorkomende methode voor conflictoplossing (Fisher, 2016; Römer, Rispens, Giebels, & Euwema, 2012). Dit proefschrift stelt een vorm van derde partij gedrag centraal, namelijk informele bemiddeling (peacemaking) door teamleden of directe collega’s op de werkplek (Elgoibar, Euwema, & Munduate, 2017). Verrassend genoeg is peacemaking nauwelijks onderzocht. In dit proefschrift wordt peacemaking gedefinieerd als vrijwillig helpend gedrag in conflict situaties, op een multi-partij wijze, door een persoon die geen formeel autoriteit heeft over de conflicterende partijen, met het doel betrokkenen te ondersteunen bij om constructief het conflict te hanteren  (Zhang, Bollen, Pei, & Euwema, 2018). Dergelijke hulp kan leiden tot minder conflicten en bijdragen aan een meer harmonieuze werkomgeving (Kaur, 2014). 

Dit doctoraat beoogt bij te dragen aan de kennis over peacemaking, als helpend gedrag, met name op de werkplek.  Het proefschrift bestaat uit vijf hoofdstukken. Na het introductiehoofdstuk, staat in hoofdstuk 2 een systematisch literatuuronderzoek centraal naar peacemaking op de werkplek. Op basis van de resultaten wordt een nieuwe definitie van peacemaking gepresenteerd, evenals een voorlopig conceptueel model. Dit model vormt de basis voor een nieuw ontwikkeld instrument om facetten van peacemaking te meten. De bevindingen staan centraal in hoofdstuk 3. Vijf componenten van peacemaking worden  onderscheiden: algemene mate van peacemaking, de multi-partijdigheid, en drie stijlen, namelijk oplossingsgerichte, emotiegerichte, en humoristische stijl. Deze zijn toegepast in een studie, waarbij peacemaking op het werk vergeleken is met peacemaking thuis. In hoofdstuk 4 worden de relaties tussen de ‘big five’ persoonlijkheidskenmerken en de componenten van peacemaking onderzocht. Openheid, extraversie en vriendelijkheid hebben een positieve relatie met de meeste componenten van peacemaking; consciëntieusheid heeft een positieve relatie met emotiegerichte peacemaking en negatief met humoristische peacemaking, en neuroticisme heeft een negatieve relatie met oplossingsgerichte peacemaking en multi-partijdigheid. Het laatste hoofdstuk bespreekt hoe deze studies bijdragen aan theorie over conflictgedrag en organisatiegedrag, de praktische betekenis en mogelijke richtingen voor toekomstig onderzoek.