'But every somewhere is on the way to somewhere else' : de auditieve semiotiek en het wordingspotentieel van de toeschouwer / luisteraar in Chantal Akermans Toute une Nuit

De positie van de toeschouwer wankelt. Door het overvloedige aanbod aan beelden dreigt de toeschouwer namelijk zijn kritische potentie en houding te verliezen. Het beeld domineert en de geluiden worden buiten beschouwing gelaten. Bestaat er een plek waar de toeschouwer deze kritische potentie kan behouden, aanscherpen en optimaal inzetten? Als er zoU+2019n plek bestaat dan wordt ze niet mogelijk gemaakt door het beeld maar door het geluid. Op basis van Toute une nuit (1982) van Chantal Akerman (1950 U+2013 2015) gaat dit artikel na wat het interval als huisvesting, de toeschouwer te bieden heeft. Toute une nuit kan beschreven worden als een nachtelijke stadssymfonie waarin aantrekking, afstoting tussen het ik en de ander gedocumenteerd worden aan de hand van een dozijn personages in intieme, anonieme en nachtelijke scènes. De film karakteriseert zich door trage beelden, zo goed als geen woorden en muziek, maar veel en nadrukkelijk aanwezig geluid. Het geluid biedt de enige houvast voor de toeschouwer in zijn zoektocht naar betekenis. Hierdoor zal in het artikel de toeschouwer geduid worden als een toeschouwer / luisteraar. In U+201CBut every somewhere is on the way to somewhere esleU+201D wordt in de eerste twee onderdelen (auditieve semiotiek en seriële structuren) wordt het geluid als tekensysteem en de daaraan gekoppelde betekenisprocessen blootgelegd. Daarna kan in de laatste twee delen (de relatie tot de toeschouwer / luisteraar en de toeschouwerspositie) dieper ingegaan worden op de implicaties en de mogelijkheden hiervan voor de toeschouwer / luisteraar.

Toegankelijkheid:Open