Een geïntegreerd dynamisch evaluatieplatform ter ondersteuning van de klinische besluitvorming voor volwassenen met spinale deformiteiten

Spinale deformiteit bij volassenen (ASD) is een veel voorkomende klinische aandoening bij ouderen met een grote impact op de levenskwaliteit en het dagelijks functioneren. Hoewel conservatieve therapie vaak gezien wordt als eerstelijnszorg, is er weinig tot geen evidentie voor kinesitherapeutische behandeling van ASD. Een mogelijke reden is het onvermogen van de huidige eveluatiemethodes, bestaande uit statische radiografie en patiëntenvragenlijsten, om objectief dagelijks functioneren en functionele beperkingen te meten. Het doel van dit project was de ontwikkeling van een nieuw, dynamisch evaluatieprotocol om op een objectieve manier functionele beperkingen te meten in ASD.

Het eerste doel was de ontwikkeling en validatie van een klinische, functionele schaal, namelijk de Function Assessment scale for Spinal Deformity (FASD). Het tweede doel was de ontwikkeling en validatie van een bewegingsanalyzeprotocol, met inbegrip van een subject-specifieke manier om marker-gebaseerd spinaal alignment te meten tijdens beweging. Ook de impact van verkeerde markerplaatsing op het meten van spinaal alignment werd voor de eerste keer gemeten. Na de ontwikkeling werd het platform klinisch gevalideerd en geïntegreerd in de huidige evaluatie van patiënten met ASD, door het platform toe te passen op een groep van 60 patiënten, ingedeeld in drie groepen op basis van hun spinaal alignement, en 20 controlesubjecten. Tien patiënten werden zowel voor, als 6 maanden na corrigerende spinale chirurgie geëvalueerd om het effect van spinale fusie op functionele parameters na te gaan.

De resultaten toonden dat patiënten met ASD, en vooral met een sagittaal malalignment, slechter scoorden op de FASD in vergelijking met controles, wat betekent dat ze een verminderde algemene functionaliteit en evenwicht hebben. Bewegingsanalyze toonde aan dat deze patiënten een ander gangpatroon aannamen, zoals ‘crouch’ of ‘stiff knee’ gang, alsook andere spinopelvische strategieën gebruikten om recht te staan vanop een stoel of om terug te gaan zitten. Deze functionele beperkingen bleven ook deels aanwezig 6 maanden na operatieve correctie van de deformiteit, wat suggereert dat andere onderliggende oorzaken naast de spinale deformiteit aanwezig kunnen zijn.

Objectieve dynamische informatie, gemeten met het ontwikkelde platform, resulteerde in nieuwe inzichten over de impact van ASD op dagelijks functioneren en beperkingen. In de toekomst kan deze informatie bijdragen tot de ontwikkeling van richtlijnen voor conservatieve behandeling, zowel in de pre- als in de post-operatieve setting. Deze richtlijnen dienen niet enkel te focussen op de statische radiografische deformiteit, maar ook op de functionele beperkingen van de patiënt.