Katholieke territorialiteit in een suburbaan landschap. Religie en verstedelijking in België, 1945-1975

Dit project onderzoekt hoe kerkelijke instanties een beroep doen op architectuur en planning om een religieuze aanwezigheid te verzekeren in de bebouwde omgeving. Als voorbeeld, onderzoeken we hoe de Rooms-Katholieke Kerk omging met de (sub)urbane ontwikkeling in België in de periode 1945-1975. Dit was een scharniermoment voor zowel stedenbouw, als voor het Katholicisme. Economische welvaart veranderde niet enkel hoe, maar ook waar mensen woonden. Bovendien onderging de Kerk een fundamentele hervorming in de context van Vaticanum II. We bepleiten dat de gebouwde religieuze omgeving een sociale en ruimtelijke structurerende capaciteit bezit. Daarom wordt het hier beschouwd als een vorm van ‘impliciete stedenbouw’. Dit betekent dat de opkomst van Katholieke infrastructuur in de naoorlogse periode bestudeerd moet worden aan de hand van kaarten, plannen, geschriften en het territorium zelf. Hiertoe verzamelt dit project data over de aard van de gebouwde religieuze omgeving, bouwt het een kader op voor contextuele analyse van deze omgeving en past het dit toe op een set van zorgvuldig geselecteerde cases. Door architectuur, planning, godsdienstwetenschappen en geografie te combineren, stelt het onderzoeksteam zich een bijzondere en nogal vernieuwende vorm van geschiedschrijving voor, namelijk één die het territorium en de bebouwde omgeving gebruikt als primair bronmateriaal. Door te onderzoeken hoe religie territoriale aanspraken behandelt en materialiseert, wil dit project inzicht verwerven in de aard van religieuze ruimte en zo bijdragen tot de toekomstige ontwikkeling ervan.