De metafysica van Aegidius Romanus: De relatie tussen esse en essentie

Het doel van mijn doctorale project is het onderzoek naar de relatie tussen esse en essentie zoals deze wordt begrepen door Aegidius Romanus (overleden 1316). Hoewel het bekend is dat Aegidius de opvatting huldigt dat esse en essentie echt verschillend zijn zoals twee dingen (duae res) verschillend zijn, heeft deze doctrine van het echte onderscheid tussen esse en essentie tot op zekere hoogte andere aspecten van Aegidius' metafysische denken in de modern wetenschappelijke aandacht overschaduwd. Mijn project brengt de doctrine van het echte onderscheid tussen esse en essentie en andere elementen van Aegidius' metafysische denken in perspectief door aan te tonen dat de doctrine van echt onderscheid slechts één aspect is van Aegidius' begrip van de relatie tussen esse en essentie. Voor Aegidius, zijn esse en essentie, net zoals esse en essentie werkelijk verschillend zijn, ook onderling afhankelijk (hoofdstuk 1). Ik beargumenteer dat Aegidius' doctrine van participatie begrepen kan worden als omvattende deze twee aspecten, namelijk het echte onderscheid en de onderlinge afhankelijkheid tussen esse en essentie. Om de lezer voor te bereiden op mijn analyse van Aegidius' denken in latere hoofdstukken, vergelijk en contrasteer ik Aegidius' begrip van substantiële verandering enerzijds en van de schepping anderzijds (hoofdstuk 2), waarbij ik speciale aandacht vestig op het vormachtige karakter van esse, dat voor Aegidius de vorm van het zijn is. Vervolgens bestudeer ik één van Aegidius' argumenten voor de eenheid van puur esse (d.w.z. God) om aan te tonen dat, gegeven de analogie van het zijn, er geen veelheid van puur esse. Het gevolg hiervan is van het allergrootste belang: aangezien er een samenstelling bestaat tussen echt verschillende esse en essentie in andere wezens, is er een veelheid aan gecreëerde esse (hoofdstuk 3). Ik stel ook twee modellen van participatie voor, namelijk het onderwerp-toevoegingsmodel en het imitatiemodel, in het denken van Aegidius, en beargumenteer dat deze modellen elkaar aanvullen (hoofdstuk 4). Ik betoog dat de beroemde formulering van Aegidius, dat esse en essentie verschillend zijn omdat twee dingen (duae res) verschillend zijn, moet worden begrepen in het kader van de leer van participatie (hoofdstuk 5). Giles' moditheorie moet ook worden begrepen in samenhang met de doctrine van participatie, vooral met betrekking tot wat ik de participatiemodus noem (hoofdstuk 6).