De Rol van Abstractie voor Categoriële Representatie in het Visuele Systeem

Het vermogen om te categoriseren is fundamenteel voor hoe we het visioen van de visie maken. Wanneer we zien wijzen wijstructuur en betekenis toe aan wat we zien: individuele objecten en gebeurtenissen worden gezien als bijzondere soorten dingen in de wereld om ons heen. Zo passen we categorische labels of voorstellingen toe op wat we zien. Hoe structureert onze hersenen deze categorische representaties? Als we denken aan de hersenen als een complexe computer, dan is dit hetzelfde als vragen welke "code" de hersenen gebruiken om deze representaties te maken. Mijn onderzoek is gericht op de mate waarin onze hersenen gebruik maken van abstractie in de code: bestaat het uit opgeslagen voorstellingen van elk afzonderlijk soort ding dat we zien (geen abstractie), of behoudt het meer abstracte samenvattingen? We kunnen bijvoorbeeld gemakkelijk onderscheiden of iets dat we zien een levend schepsel zijn. Een manier waarop een representatie voor animatie zou kunnen worden gestructureerd is dat het is gebouwd uit opgeslagen voorstellingen voor veel animerende dingen die we in het verleden hebben aangetroffen. Als alternatief kan ons visuele systeem een weergave van gemeenschappelijke kenmerken, of "prototype", voor animatie in plaats van informatie over afzonderlijke items opslaan. Het kan ook zijn dat het visuele systeem een mix van deze twee strategieën gebruikt, zodat de code verschilt op het niveau van abstractie. In mijn onderzoek onderzoekt ik hoe abstracte eigenschappen in de neurale code van de categorische representatie die ons vermogen om een samenhangende visuele wereld te zien, onderbouwen.