Studie van intercellulaire transmissie en neurotoxiciteit van alfa-synucleïne in een diermodel voor de ziekte van Parkinson via optogenetische neuromodulatie

De ziekte van Parkinson, dementie met Lewy lichaampjes en meervoudige systeem atrofie zijn leeftijds-gerelateerde neurodegeneratieve aandoeningen die gekarakteriseerd zijn door de aanwezigheid van ophopingen van het ɑ-synucleïne eiwit in het centrale zenuwstelsel van de patiënt. De identificatie van het ɑ-synucleïne eiwit in Lewy lichaampjes maakte duidelijk dat dit eiwit een centrale rol heeft in de etiopathogenese van verschillende neurologische aandoeningen. Desondanks is het vandaag nog steeds onduidelijk wat de exacte rol is van dit eiwit in het ziekteproces en hoe het mogelijk is dat slechts één eiwit aan de oorzaak ligt van een hele groep van hersenaandoeningen die we vandaag ook kennen als de ‘synucleïnopathieën’.

Recente studies hebben aangetoond aan dat ɑ-synucleïne proteïnen met zichzelf kunnen complexeren waardoor het multimeriseert of aggregeert in grotere en heterogene proteïnecomplexen van verschillende vormen en groottes. Dit heeft geleid tot de ontdekking van verschillende ɑ-synucleïne aggregaten of ‘strains’ en de hypothese dat de heterogeniteit van deze aggregaten aan de oorzaak zou kunnen liggen van meerdere synucleïnopathieën. Door gebruik te maken van experimentele diermodellen hebben we kunnen bewijzen dat ɑ-synucleïne aggregaten intrinsiek ziekteverwekkend zijn en dat ze verschillende synucleïnopathieën kunnen verwekken. Daarnaast hebben we kunnen aantonen dat deze ziekteverwekkende aggregaten zich kunnen verplaatsen tussen verschillende hersenregio’s en dat ze het centrale zenuwstelsel kunnen binnentreden via het bloed. Dit zou kunnen verklaren waarom verschillende synucleïnopathieën een typisch maar progressief ziekteverloop kennen.

Dit doctoraatsonderzoek toont aan dat verschillende klonters van één eiwit aanleiding kunnen geven tot een hele resem van hersenziektes waaronder de ziekte van Parkinson, dementie met Lewy lichaampjes en meervoudige system atrofie. Dit onderzoek helpt ons niet alleen om te begrijpen hoe deze synucleïnopathieën ontstaan, het creëert ook mogelijkheden voor de ontwikkeling van nieuwe diagnostische en therapeutische strategieën. Het verhoogt tevens het optimisme dat we in de toekomst kunnen evolueren van een symptomatische naar een curatieve behandeling