Realisatoren. De opkomst van de architecten tussen crisis en reconstructie. Centraal-Europa 1910-1950 (Dilthey-fellowship-VolkswagenStiftung).

Dit project onderzoekt de opkomst van modernistische architecten rond de periode van de Eerste Wereldoorlog. De aandacht ligt hierbij niet op architecturale stijlkenmerken, maar op de expertenrol die architecten konden vervullen. Geografisch ligt de focus op Centraal-Europa, waarbij vooral aandacht wordt geschonken aan landen die na de Wereldoorlog ontstonden of nieuwe grenzen kregen. Voor deze landen is het bijzonder duidelijk dat modernistische architecten een ruime maatschappelijke invloed uitoefenden, die ver voorbij het specifieke domein van het bouwen ging. De historisch unieke situatie van de nieuw opkomende landen biedt ongetwijfeld inzichten in de relatie tussen experten, de staat en de maatschappij. Deze Centraal-Europese landen steunden sterk op modernistische architecten om hun nieuwe hoofdsteden vorm te geven, en om hun nieuwe openbare gezondheids- en huisvestingsinfrastructuur te ontwerpen. In deze beleidsdomeinen vervulden architecten een doorslaggevende rol, die cruciaal was voor de prille legitimiteitsopbouw van de landen. Hun rol bleef hierbij niet beperkt tot het bouwen en plannen zélf: op verzoek van diverse regeringen, dienden de architecten ook een specifiek modernistische dimensie te verlenen aan de nieuwe staten, die duidelijk zichtbaar wilden zijn op een internationaal niveau. Op deze manier positioneerden modernistische architecten (en hun professionele organisaties) zich tussen de nationale en de internationale agendas. Dankzij de hooggestemde functie die architecten in hun thuislanden toebedeeld kregen, konden ze bovendien hun internationale status verhogen. Deze internationale status zorgde er op zijn beurt voor dat de architecten hun maatschappelijke positie zagen stijgen in hun eigen landen: er was dus sprake van een wisselwerking.

Trefwoorden:Modernization, Poland, Interwar, Warsaw, Experts, Architects

Disciplines:Geschiedenis