De (zelf-)vertalingen van Samuel Beckett

Schrijvers die hun werk zelf vertalen vormen een tamelijk beperkte groep en hun meertalige oeuvre is een fascinerend onderzoeksobject zowel voor letterkunde als voor vertaalwetenschap. Even fascinerend voor beide studiegebieden is de samenwerking tussen deze schrijvers en andere vertalers.1 Een van de uitdagingen hierbij is het gebrek aan archiefmateriaal dat met het vertaalproces te maken heeft. De redenen die hiervoor soms gegeven worden, lopen uiteen – omdat vertalingen door de maatschappij vaak als een ‘afgeleide’ worden beschouwd en daardoor als minder origineel of belangrijk of omdat bij vertalingen meer belang wordt gehecht aan het eindresultaat dan aan het werk dat eraan voorafgaat (zie Munday 2013: 28; Durand-Bogaert 2014; Cordingley & Montini 2015: 6-7). Maar zelfs het meest volledige archief maakt het niet altijd mogelijk om te onderscheiden wat nu precies de rol is geweest van de zelfvertaler en wat de rol van de extra vertaler.

Publication year:2022

Keywords:A1 Journal article

Accessibility:Closed