Titel Promotor Affiliaties "Korte inhoud" HeMiBio "Leo A van Grunsven" "Celbiologie en Histologie" "In HeMiBio, the aim was to create a bioreactor culture system of hepatocytes alone or in combination with the non-parenchymal fraction of the liver (hepatic stellate cells (HSCs) and liver sinusoidal endothelial cells (LSECs)) to allow repeated toxicity testing of cosmetics and chemicals for up to 2-3 weeks in vitro. In the project we made the following advances beyond the state of the art: 1. CELLS: We characterized for the first time human primary HSCs and LSECs at the functional and transcriptional level; characterized transcriptomic as well as epigenomic processes that cause activation of HSCs, and developed methods to counteract this activation; while we demonstrated that LSECs very quickly de-differentiate in culture and developed medium that can delay this event for ± 2 passages; we developed progressively improving methods to create hepatocytes from PSCs, yielding cells that can be used to study toxicants. However, despite the significant improvement in hepatocyte progeny, the cells remain less mature than primary hepatocytes. Therefore, transcriptome, epigenome and metabolome studies were performed to understand hurdles in the differentiation process, insights which were and are continuously used to improve creation of mature hepatocytes. Likewise, cells with HSC-like properties were created from hPSC. Here too the progeny is not fully similar to quiescent HSCs from the liver. Transcriptome studies confirmed this and are now being used to further improve differentiation. A similar set of studies was also done to create LSECs from either PSCs or from blood outgrowth endothelial cells. In a third set of studies, the transiently immortalized UpCyte hepatocytes were fully characterized, and were shown to have functional properties that approach those of primary hepatocytes. These UpCyte hepatocytes (generated from 5 different donors) were suitable for toxicity testing. SENSORS: In a second major set of studies, sensors to be incorporated in cells or in the bioreactor were created and tested. For cellular sensors, a genome edited set of stem cells was generated that now allows very fast recombination of any incoming cassette such as for instance the NFkB reporter. For sensors within the bioreactor, fully biocompatible microbeads equipped with an oxygen-sensitive, phosphorescent dye were incorporated within the bioreactor allowing real time detection of oxygen consumption. In addition, a novel ALT sensor was created, which can assess with high sensitivity the excretion of ALT from diseased liver cells. These sensors, combined with additional standard pH and glucose sensors were incorporated in two different switch boards/liquid handling units to allow intermittent sampling of culture fluid enabling assessment of the health of cells within the bio-reactor for protracted times. BIOREACTORS: Three different bioreactor designs were generated: (1) An antibody-based, microfluidic system: capable of patterning any biotin-conjugated set of antibodies using streptavidin-based surface chemistry, allowing the generation of arbitrary cell patterns from heterogeneous mixtures in microfluidic devices. (2) A flow-over bioreactor: this stainless steel bioreactor protects hepatocytes from shear forces while creating stable oxygen and nutrient gradients mimicking the in vivo zonated liver. We demonstrated that HepG2/C3A cells could be maintained for over 28 days in vitro, while displaying over 98% viability and high expression of liver specific markers including CYP450 enzymes. (3) A flow-through bioreactor: although very challenging, significant progress was made towards producing a 3D COC-based bioreactor for liver cell culture, and most technological hurdles in producing prototype reactors were overcome. Further testing will be needed to ensure cell viability. TOXICITY TESTING: The ultimate goal was to exploit the technologies, in toxicity studies. UpCyte hepatocytes and PSC hepatocytes were shown to be suitable for testing molecules shortlisted by the SEURAT-1 consortium on the gold compound list. A significant amount of work has also gone to develop an in vitro model for liver fibrosis, using co-cultures of HSCs and hepatocytes. These cocultures can identify fibrosis inducing drugs, as deposition of cross linked collagens can be detected following e.g. repeat dose exposure to methotrexate, a premier liver fibrosis inducing drug, among others. In conclusion: HeMiBio has developed numerous tools towards the creation of innovative bioreactors, including cells, sensors and the reactors themselves to allow 2-3 week culture of hepatocytes with or without non-parenchymal cells to study the effect of drugs from the gold-compound list from SEURAT-1 and to for the first time allow assessment of liver fibrosis inducing drugs. Project Context and Objectives: Refinement, Reduction and Replacement of the use of animals in toxicity tests is of particular importance for the implementation of relevant EU policies, such as the Registration, Evaluation, Authorisation and Restriction of Chemicals (REACH) Regulation or the Cosmetics Directive (76/768/EEC). Although multiple projects had been funded by the EC aimed at decreasing the need for animals in toxicity testing before the start of the HeMiBio project, the assessment of toxic effects of chronic exposure still required and requires a relatively high consumption of animals. Moreover, aside from these ethical considerations, there was also a great need for suitable human cells to be used in toxicity testing, due to the often poor concordance seen between animal models and toxic effects in humans. HeMiBio proposed to generate a liver-simulating device mimicking the complex structure and function of the human liver. The device should reproduce the interactions between parenchymal (hepatocytes) and non-parenchymal (hepatic stellate cells (HSC), and hepatic sinusoidal endothelial cells (HSEC) cells of the liver for over 1 month in vitro in a high-throughput format. Such a Hepatic Microfluidic Bioreactor should serve to test the effects of chronic exposure to chemicals, including cosmetic ingredients. We postulated that to recreate a liver-simulating device suitable for long-term toxicity testing, (1) the cellular components of the liver need to be viable for extended periods of time (more than 1 month), with appropriate metabolic and transport function, and physiology that is comparable to the in vivo liver; (2) the device should allow fluid to flow over or even through the mixed cells that recreate a small liver section; (3) recreate the differences in function of hepatocytes and non-parenchymal liver cells depending on where they are localised near the artery or vein of in the liver; (4) assess the role of the non-parenchymal cells on the function and downstream toxicity of the hepatocytes, such as is the case in liver fibrosis. Such a device should be able to (iv) screen drug-drug interactions as well as long-term toxicity of chemical entities. WHAT WAS KNOWN AT THE START OF HeMiBio: It was/is believed that culture systems that incorporate hepatocytes as well as the non-parenchymal cellular components of the liver could be created to provide clinically relevant information on not only short-term but also mid/long-term drug clearance and drug toxicity of chemicals, i.e. over a period of at least one month, which can be used in the cosmetics industry. However, no reactor has yet been created that can indeed fulfil all criteria set forth above. Several culture methods have been evaluated, from simple cultures of hepatocytes in 2D- on extra-cellular matrix (ECM), to sandwich cultures where hepatocytes are cultured between two layers of ECM and 2D-flat membrane bioreactors, to co-cultures of different liver cell components in 2D-culture systems, and ultimately more complex 3D-culture and bioreactor systems, consisting of multiple or single compartments wherein the different liver cell components are co-cultured together. With increasing complexity, hepatocyte function is maintained better, whereas the less complex culture systems are more amenable to studying the mechanisms that control maintenance of cellular function. These studies demonstrated that (1) co-culture of the different cellular compartments of the liver improves the long-term stability of hepatocytes as well as the non-parenchymal cells in vitro, which may ultimately lead to (2) the ability to use such devices for testing the effect of toxins directly on hepatocytes, or via their effects on the non-parenchymal component of the liver on the function and clearance ability of hepatocytes. Features of a liver-simulating device that play a role in the functionality of the device include (a) the matrix whereupon cells are maintained, (b) oxygenation, (c) shear flow, (d) transport phenomena, (e) the combination of cells included, (f) distance between the different cellular components, among others. THE UNDERLYING HYPOTHESIS The hypothesis for the successful creation of a 3D liver -simulating device suitable to test repeated toxicity was that (1) parenchymal (hepatocytes) and non-parenchymal cells (LSEC, HSC) need to be combined. (2) cellular interactions between the different components are required to maintain the functional, differentiated and quiescent state of both the parenchymal and non-parenchymal cell component. (3) matrix whereupon cells are maintained, oxygenation, nutrient transport needs to be optimized to support long-term maintenance of parenchymal and non-parenchymal function (4) the system needs to be built such that repeated on-line assessment of cellular integrity, as well as metabolic and transport function, and physiology of the different cellular components is possible. To achieve the creation of a bioreactor taking into account these hypotheses, the specific objectives were therefore: 1. Engineer the different cellular components required for the development of a 3D-bioreactor (WP1-2) to: (1) allow specific and spatially defined enrichment of the different cell components, using specific antibodies/ligands. (2) allow non-invasive detection by fluorescence read-outs of the cellular state ( To accomplish this the following tools would have to be generated: a. Use PSC-derived progeny (hepatocytes, LSEC or HSC) b. We would also assess if cells other than pluripotent stem cells could be used to populate the liver device, including primary stellate cells, primary liver sinusoidal endothelial cells, or cells that have been transiently immortalized using the Medicyte (UpCyte) technology. c. Use micropatterned cell-specific antibodies that would allow spatially specific immobilization of the different cell components in 2D-laminar flow in microfluidic devices and, if needed, also 3D-bioreactors. d. We would knock in targeting constructs that code for fluorescent proteins and 3’ from selected genes characteristically expressed in terminally differentiated cells, to assess in vivo and in real-time cell fate and allow reselection of cells from reactors. e. We would knock in cell damage-specific expression cassettes (e.g. based on the activation of NF-κβ, ...) in the AAVS1 region, to assess in vivo and in real-time cell damage. This should ultimately make it possible to determine which of the cell types in the liver-simulating device undergoes cell stress/death due to a given toxin. OBJECTIVE 1: HeMiBio aimed to develop tools to engineer the cellular components for the bioreactor: to allow specific and spatially defined enrichment of the different cell components; to non-invasively and in real-time assess the differentiation state of the parenchymal and non-parenchymal cells as well as cell damage. 2. Generate innovative sensing tools that would allow for non-invasive detection of the cell state/fate: this would include biological fluorescent sensors for the dynamic readout of cell function and health (see objective 1, above). In addition, we would generate a combination of electro-chemical sensors to be embedded in the bioreactor to provide continuous measurement of liver-specific function and cellular health. These might include glucose, oxygen, potassium, ammonium, and ALT sensors. Such sensors should be able to dynamically assess the health/activation state of the different cellular compartments in a high-throughput format and provide critical information regarding long-term cellular function as well as repeated dose toxicity screening. OBJECTIVE 2: HeMiBio aimed to incorporate molecular sensors to dynamically measure cellular function and toxicity in a high-throughput format. High-resolution fluorescent markers will be developed and integrated in a targeted fashion into the host cell genome to detect early inflammatory and pro-apoptotic effects (see also Objective 1). In addition, innovative electro-chemical sensors, such as ion-selective electrodes, would be integrated in the 3D-bioreactors to allow assessment of liver function (e.g. oxygen uptake, ammonium, and glucose concentrations), and also the continuous assessment of cell integrity (e.g. by measurement of potassium, and ALT release due to cell death). 3. As a rapid intermediary to the complex 3D-bioreactor, 2D-isolation-patterning bioreactors would be created that allow for the efficient transition from a mixed iPSC culture to a spatially controlled organ-simulating device. In addition, a 2D flow over bioreactor would be created, wherein sensors developed are integrated in the bioreactor, providing critical insight into the evolving design of the 3D-bioreactor. In addition, this platform would also serve for the optimization of culture medium formulation for maintenance of long-term function. OBJECTIVE 3: HeMiBio would develop a 2D-bioreactor for the efficient isolation of differentiated iPSC mixtures by trapping different cell types on micropatterned surfaces. 4. The Hepatic Microfluidic Bioreactor (HeMiBio) would be developed and enhanced with the development of integrated sensors and their characterization under microfluidics. Based on an established packed-bed bioreactor design previously shown to support the function of primary hepatocytes for over a week, HeMiBio would support physiological-level perfusion of self-assembled hepatic organoids in an individually addressable microfluidic array for high-throughput screening. Similar self-assembled hepatic organoids were shown to support liver-specific function of primary hepatocytes for over 40 days under static conditions. The device will be further fitted with our biological and chemo-electrical sensors that provide dynamic high-throughput assessment of cellular function and health. OBJECTIVE 4: HeMiBio would generate a liver-simulating device mimicking the human liver, which reproduces the function of the parenchymal (hepatocytes) and non-parenchymal (HSC and HSEC) liver cells over 1 month in culture. This will be accomplished by combining engineered cells and the electrophysical sensors. The liver-simulating device created in HeMiBio will thus allow for the dynamic monitoring of cellular function and health in a high-throughput format under numerous conditions. 5. During the final years of HeMiBio, proof-of-concept studies would be performed to assess the effect of known chemical entities on the cellular components of the liver-simulating device. The choice of compounds to be tested would be adapted throughout the tenure of HeMiBio based on studies from the SEURAT-1 cluster. The HeMiBio platform was composed of not only hepatocytes but also non-parenchymal cells, and should therefore be very well suited to study toxicants that cause liver fibrosis, which is due to the activation of HSCs that form scars, and then lead to the death of hepatocytes. OBJECTIVE 5: HeMiBio will provide proof-of-principle that a liver-simulating device can recreate the toxicity profile in vitro of toxins with a known in vivo toxicity profile over a minimum of 1 month, with specific emphasis on liver fibrosis 6. Throughout WPs 1, 3, 4 and 5, we planned to assess the phenotype of the different cellular components using a combination of transcriptomics, epigenomics and metabolomics. At all stages of reactor assembly, the functional properties of the different cell populations would be assessed using state-of-the-art functional assays. We hypothesized that the phenotype of the parenchymal and non-parenchymal cell components would be more similar to that of primary liver-derived cells when cells were cultured in 2D-cultures, compared with cells isolated from the liver/blood and cultured separately or cells generated under the established iPSC-liver differentiation cultures; and that the phenotype of the two cell compartments of the liver maintained in 3D-cultures would approach that of primary liver isolates even further. OBJECTIVE 6: HeMiBio planned to assess the molecular, functional and metabolic phenotype of the hepatocellular, HSEC and HSC components at all stages of bioreactor development, and compare this with that of cells isolated fresh from human livers." "Publieke economie." "Luca Paolo Merlino" Economie "Het is een bekend gegeven dat de meeste economische transacties niet plaatsvinden op anonieme markten – het zijn veeleer bilaterale transacties tussen twee partijen die elkaar moeten kennen en elkaar moeten ontmoeten opdat de uitwisseling kan plaatsvinden. Om economische resultaten te genereren is een netwerk van sociale contacten dan ook erg belangrijk. Dat is bijvoorbeeld het geval op de arbeidsmarkt: verschillende studies tonen het belang aan van sociale connecties voor het creëren van jobopportuniteiten en het bepalen van lonen. In mijn onderzoek wil ik verder inzicht verwerven in de wisselwerking tussen sociale interacties en economische activiteiten, vanuit twee complementaire perspectieven. Ten eerste wil ik empirisch het effect bestuderen van sociale interacties op economische resultaten in twee domeinen, i.e. de huwelijksmarkt en de arbeidsmarkt. In verschillende situaties en in verschillende landen hebben personen een negatieve houding ten aanzien van leden van een bepaalde (bevolkings)groep vanwege statistische discriminatie of voorkeuren. Stereotypering heeft gevolgen op verschillende markten, zoals de huwelijksmarkt en de arbeidsmarkt. In mijn onderzoek wil ik de zogenaamde contact hypothesis testen: sociale interacties met leden van een gediscrimineerde groep kunnen een invloed hebben op iemands verwachtingen ten aanzien van het gedrag en de karaktereigenschappen van die groepsleden, en zo statistische discriminatie of discriminatie op basis van smaak verminderen. Wat de huwelijksmarkt betreft, zal ik onderzoeken of de raciale samenstelling van leerlingencohorten een impact heeft op romantische relaties later in hun leven. Wat de arbeidsmarkt betreft, focus ik mij op genderverschillen in de toewijzing van werknemers aan bedrijven. Ten tweede wil ik de gevolgen bestuderen van het feit dat vertegenwoordigers strategisch investeren in sociale interacties, eens ze zich eenmaal realiseren dat hun sociale connecties een invloed hebben op economische resultaten. Ten gevolge daarvan is het moeilijk om het effect van peers op gedrag te onderscheiden van peer selectie. Omdat het niet altijd mogelijk is om strategieën te ontwikkelen volgens een exogene variatie in peers, zal ik modellen ontwerpen die ons kunnen informeren over hoe we empirisch de effecten van peer selectie kunnen onderscheiden van peer effecten op gedrag. Ik zal deze technieken toepassen op drie domeinen: (i) het gebruik van doorverwijzingen op de arbeidsmarkt, (ii) de verspreiding van geruchten in sociale netwerken en (iii) belasting van privatisering van publieke goederen. Enerzijds maak ik voor dit onderzoek gebruik van moderne sociale en economische netwerktheorieën, en verricht ik traditioneel opzoekwerk aan de hand van de bijhorende literatuur. Anderzijds is dit onderzoek zowel theoretisch als toegepast: ik ben ervan overtuigd dat, waar theorie nodig is om empirische analyse te interpreteren, empirische analyse een continue bron van inspiratie en discipline is voor theoretische ontwikkelingen. Dit onderzoek moet ons begrip van economische activiteit vergroten door een raamwerk te verschaffen dat expliciet rekening houdt met het feit dat de meeste economische interacties worden beïnvloed door sociale relaties tussen personen. Op deze manier zullen beleidsimplicaties in beeld worden gebracht, die inefficiënties en ongelijkheden binnen gedecentraliseerde genetwerkte markten moeten verminderen." "Regelafdwinger of regelovertreder ? Een kwantitatief onderzoek naar het effect van organisatiecultuur op integriteitsschendingen in de Belgische lokale politie" "Jeroen Maesschalck" "Leuvens Instituut voor Criminologie" "In een rechtstaat is het essentieel dat politieambtenaren zich integer gedragen. Toch blijven politionele integriteitsschendingen ook vandaag de dag nog steeds een probleem. Een veelbesproken factor ter verklaring van deze integriteitsschendingen is de politiecultuur. Kwantitatief empirisch onderzoek naar de relatie tussen politie- of organisatiecultuur en politionele integriteitsschendingen is echter schaars. Dit onderzoek had daarom tot doel de impact van (verschillende dimensies van) organisatiecultuur (in de politie) op (verschillende types) integriteitsschendingen na te gaan. De centrale onderzoeksvraag in dit onderzoek luidde dan ook als volgt: “In welke mate heeft organisatiecultuur in de politie een impact op (politionele) integriteitsschendingen?”.Om deze onderzoeksvraag te beantwoorden, werd in een eerste stap een theoretisch kader ontwikkeld dat gebaseerd was op de grid-group culturele theorie en typologie van Mary Douglas (1970) én op eerder onderzoek van Maesschalck (2004b) en Wouters (2016). Voor wat betreft organisatiecultuur werd een indeling ontwikkeld die bestaat uit 15 cultuurdimensies die samen acht posities in een assenstelsel specificeren. Deze indeling bevatte niet alleen cultuurdimensies van de traditionele politiecultuur (zoals interne solidariteit, wethandhavingsoriëntatie en resultaatsgerichtheid), maar ook cultuurdimensies vanuit de bredere literatuur rond organisatiecultuur (zoals eigenbelang en regeloriëntatie). Datzelfde assenstelsel met acht posities werd ook gebruikt voor de conceptualisering van de afhankelijke variabele ‘(politionele) integriteitsschendingen’. Dit resulteerde in een nieuwe typologie bestaande uit 16 types integriteitsschendingen (zoals bijv. onvoldoende inzet, eigendomsdeviantie, grenzeloze gehoorzaamheid).Deze grid-group culturele theorie werd vervolgens ook gebruikt om hypothesen m.b.t. de relatie tussen organisatiecultuur en integriteitsschendingen te formuleren. Vertrekkende van één van de centrale stellingen van grid-group culturele theorie, de ‘socio-cultural viability proposition’, verwachten we immers dat een te sterke nadruk op een bepaalde cultuurdimensie zal leiden tot integriteitsschendingen, als het effect van die cultuurdimensie niet gecompenseerd wordt door de sterktes van de andere cultuurdimensies. Zo kan een te sterke nadruk op hiërarchie leiden tot rigide regelgerichtheid, als door de andere cultuurdimensies (bijv. individualisme met zijn focus op autonomie) niet voldoende gecompenseerd wordt voor dit exces. Deze algemene hypothese werd vervolgens verder uitgewerkt in twee ‘typehypothesen’ voor twee types cultuurdimensies: die met een eng bereik en die met een breed bereik. Van de enge cultuurdimensies veronderstelden we op basis van de literatuur dat deze een versterkend effect hebben op een beperkt aantal types schendingen. We veronderstelden met name dat ze (1) een versterkend effect hebben op de types integriteitsschendingen die zich op dezelfde positie in het assenstelsel én op hetzelfde niveau (i.e. intern – extern) bevinden en (2) geen of een preventief effect hebben op alle andere types integriteitsschendingen. De tweede hypothese voor de brede cultuurdimensies is grotendeels hetzelfde, maar hier verwachtten we een breder versterkend effect: we verwachtten dat deze dimensies niet enkel een effect hebben op de types schendingen op dezelfde positie in het assenstelsel, maar ook op de types schendingen op de naburige posities in het assenstelsel. Op basis van deze twee typehypothesen werden vervolgens voor alle 15 cultuurdimensies hypothesen opgesteld. De theorie leidde met name tot een specifieke hypothese voor elke mogelijke relatie tussen de 15 cultuurdimensies enerzijds en de 16 types schendingen anderzijds. Dat leidde dus tot (15x16=) 240 specifieke hypothesen.Deze hypothesen werden vervolgens getest aan de hand van een online survey in 64 lokale politiezones in de provincies West-Vlaanderen, Oost-Vlaanderen, Limburg en Antwerpen (n = 3869) in de periode maart – juni 2017. In deze online survey werden twee nieuwe meetinstrumenten voor resp. organisatiecultuur (in de politie) (de Leuven Organisational Culture Questionnaire (LOCQ)) en politionele integriteitsschendingen opgenomen. Het meetinstrument voor integriteitsschendingen bestond uit twee delen: aan de respondenten werd gevraagd of ze het gedrag zelf hadden gesteld (‘self-report’) dan wel of ze het hun collega’s hadden zien doen (‘proxy-report’). Confirmatorische factoranalyses toonden aan dat de vooropgestelde factorstructuren (d.w.z. de 15-dimensionele cultuurindeling en de 16-dimensionele typologie van schendingen) ook empirisch teruggevonden konden worden. Bijgevolg konden er betrouwbare schalen ontwikkeld worden voor de 15 cultuurdimensies en de 16 types schendingen. Multidimensional scaling toonde bovendien aan dat bijna alle cultuurdimensies zich ook empirisch bevonden waar we ze op basis van de grid-group typologie verwacht hadden. Voor de afhankelijke variabele ‘(politionele) integriteitsschendingen’ kon de theoretische positionering echter niet empirisch bevestigd worden.Voor de uiteindelijke test van de hypothesen over de impact van de 15 cultuurdimensies op de 16 types schendingen moesten de 240 specifieke hypothesen nog verder concreet gemaakt worden in statistisch testbare hypothesen. Aangezien de afhankelijke variabele telkens op twee verschillende manieren werd gemeten (een proxy-report en een self-report), moesten de 240 hypothesen allemaal twee keer getest worden. Dat gaf dus 480 statistisch te testen hypothesen. Bovendien kon elk van die 480 hypothesen in principe ook nog eens op vier niveaus van analyse getest worden in de multilevel analyse. We wilden met name twee combinaties van niveaus testen: individueel niveau + dienstniveau enerzijds en individueel niveau + organisatieniveau anderzijds. In de praktijk werd echter niet altijd voor alle combinaties aan de statistische voorwaarden voldaan. Uiteindelijk resulteerde dit in 1080 statistisch te testen hypothesen.Wat de concrete analyses betreft, werd in eerste instantie gebruik gemaakt van multilevel Poisson regressie-analyses. Op basis van deze analyses stelden we vast dat onze globale theorie slechts beperkt bevestigd kon worden. Zo konden 766 van de 1080 (of 71%) statistisch te testen hypothesen empirisch bevestigd worden. Deze empirisch bevestigde hypothesen betroffen daarenboven voornamelijk hypothesen waarin geen of een preventief effect verwacht werd. Voor de statistisch te testen hypothesen waarin een versterkend effect van cultuur op integriteitsschendingen verwacht werd, kon er slechts in ongeveer 1 op 6 gevallen empirische bevestiging gevonden worden. De relatie tussen organisatiecultuur en integriteitsschendingen werd daarnaast ook nagegaan aan de hand van latente profielanalyse in combinatie met Kruskal-Wallis testen. Hierbij werden de verschillende diensten binnen de politiezones eerst op basis van hun scores op de cultuurdimensies ingedeeld in vijf klassen. Uit de Kruskal-Wallis testen bleek vervolgens dat die klassen verschilden inzake incidentie van integriteitsschendingen. Die incidentie was met name lager in de meer ‘egalitaristische’ diensten. Dat zijn diensten waar de reputatie van de organisatie en de band met collega’s en burgers zeer belangrijk is en waar er weinig sprake is van eigenbelang, wantrouwen, onrechtvaardigheid en een gebrek aan steun door leidinggevenden. Globaal gezien vinden we dus geen empirische bevestiging voor de theorie: cultuurdimensies leiden niet altijd tot de hun voorspelde excessen, de andere cultuurdimensies compenseren niet systematisch voor die excessen en het is duidelijk niet zo dat meer ‘gebalanceerde’ culturen tot minder schendingen leiden.Ondanks die globale weerlegging van de theorie, leverde het onderzoek wel een aantal belangrijke inzichten op. Zo stelden we ten eerste op basis van de regressie-analyses vast dat vooral de eerder individualistische en fatalistische cultuurdimensies (zoals eigenbelang, zinloosheid, wantrouwen t.o.v. burgers) een versterkend effect hebben op integriteitsschendingen, terwijl de eerder egalitaristische cultuurdimensies (zoals interne consensus en organisationele reputatie) vooral een preventief effect hebben. Ten tweede stelden we ook vast dat cultuurdimensies voor sommige types schendingen een effect hadden in de andere richting dan men zou verwachten. Zo hadden cultuurdimensies die doorgaans als problematisch worden gepercipieerd (zoals bijv. organisationele onrechtvaardigheid, intern wantrouwen) in sommige gevallen een preventief effect op bepaalde types schendingen. Daarnaast stelden we ook vast dat een aantal cultuurdimensies die in de literatuur doorgaans als wenselijk worden gezien (bijv. interne solidariteit), toch ook geregeld een versterkend effect hadden op integriteitsschendingen. Ten derde bleek uit ons onderzoek dat een aantal externe cultuurdimensies (bijv. wantrouwen t.o.v. burgers) ook een versterkend effect hadden op een aantal interne schendingen (bijv. onvoldoende inzet). Daarnaast stelden we vast dat een aantal interne cultuurdimensies (bijv. interne solidariteit) ook een versterkend effect hadden op eerder externe schendingen (bijv. nepotisme en partijdigheid). Tot slot stelden we ook vast dat organisatiecultuur vooral een rol speelt bij types schendingen die doorgaans als minder ernstig worden gepercipieerd (zoals bijv. onvoldoende inzet, storend en onwillig gedrag en rigide regelgerichtheid) en slechts (zeer) beperkt bij types schendingen die doorgaans als ernstig worden gepercipieerd (zoals bijv. corruptie, eigendomsdeviantie en manipulatie info t.b.v. zichzelf).Voor de politiepraktijk bieden de bevindingen uit dit onderzoek ook een belangrijke meerwaarde. Zo bleek dat een aantal gedragingen vrij hoog scoren. Ongeveer 70 respondenten (+-2%) gaven bijvoorbeeld aan dat ze in de afgelopen 12 maanden zelf ongepast en/of disproportioneel geweld ten aanzien van een burger hebben toegepast. Daarnaast gaven ongeveer 100 respondenten (+- 3%) aan dat ze in de afgelopen 12 maanden zelf processen-verbaal of documenten hebben opgesteld die niet stroken met de werkelijkheid (om zichzelf of een collega te beschermen). Naast deze ernstige gedragingen, bleken ook een aantal gedragingen die doorgaans als minder ernstig gepercipieerd worden vrij hoog te scoren. Zo stelt bijvoorbeeld bijna 40% van de respondenten dat collega’s binnen hun dienst zich minstens soms (antwoordcategorieën ‘soms’, ‘vaak’ of ‘zeer vaak’) ten onrechte ziek hebben gemeld in de afgelopen 12 maanden. Daarnaast gaven ook 545 respondenten (16,3%) aan dat zij zelf in de afgelopen 12 maanden minstens 1 keer de politionele databanken onrechtmatig geraadpleegd hebben. Nog meer steekproefsgewijze controles en verdere bewustmaking van het recht op privacy lijken dan ook wenselijk. Op basis van dit onderzoek verdienen de bovenstaande gedragingen dan ook de nodige aandacht van het management van de politiezones. Een mogelijke reactie – zeker bij de ernstigere types schendingen – is het vergroten van controle en het opleggen van straffen. Dat is echter waarschijnlijk niet voldoende. Ook eerder ondersteunende instrumenten zoals opleiding en individuele coaching zijn noodzakelijk.Uit dit onderzoek bleek ook dat de dimensie ‘zinloosheid’ een van de sterkste predictoren was voor integriteitsschendingen. Dit sluit aan bij heel wat eerder onderzoek waarin melding gemaakt werd van een gevoel bij politieambtenaren dat hun acties weinig verschil maken, bijvoorbeeld omdat ‘criminelen’ vrijuit gaan omwille van ‘milde magistraten’ of ‘gebrekkige wetgeving’ (Chan, 2007: 143; Loftus, 2009: 14; Loyens & Maesschalck, 2014: 150). Politieleiders kunnen natuurlijk niet veel doen aan de (gepercipieerde) oorzaken van dat gevoel van zinloosheid, maar ze kunnen door hun manier van communiceren dat gevoel misschien wel verminderen. Als leidinggevende kan men bijvoorbeeld regelmatig waardering uitspreken voor het goede werk dat medewerkers geleverd hebben, zelfs al is de verdachte een aantal uren later terug op vrije voeten. Daarnaast had ook de cultuurdimensie ‘interne positionele autoriteit’ (i.e. groot machtsverschil tussen leidinggevenden en medewerkers) een versterkend effect op heel wat types schendingen. Als korpsleiding zou men hier eventueel op kunnen inspelen door medewerkers wat vaker te betrekken in de besluitvormingsprocessen. Een derde belangrijke predictor voor integriteitsschendingen bleek, toch wel wat verrassend, interne solidariteit te zijn. Als korpsleiding is het dus belangrijk om erover te waken dat de groepsverbondenheid niet te sterk wordt. Tot slot bleek dat de cultuurdimensie ‘regeloriëntatie’ slechts een zeer beperkt preventief effect had op integriteitsschendingen. Het creëren van nieuwe regels lijkt dus niet de evidente oplossing om integriteitsschendingen te vermijden. Ook de stimulerende of ondersteunende benadering van integriteitsbeleid moet zeker voldoende aandacht krijgen.Meer informatie over dit project kan u vinden op https://www.law.kuleuven.be/linc/onderzoek/onderzoeknaarpolitioneleintegriteit.html." "Verhoogde fosfaatbeschikbaarheid in verweerde bodems bij rotaties met vlinderbloemigen: een mechanistische analyse van de P-fluxen in bodems gemeten met de DGT (Difussive Gradient in Thin films) techniek." "Roel Merckx" "Afdeling Bodem- en Waterbeheer" "Metingen van fosforbeschikbaarheid in sterk verweerde bodems met behulp van de 'diffusive gradients in thin films' (DGT) techniekFosfordeficiëntie is één van de belangrijkste beperking voor gewasproductie in tropische en subtropische bodems. Deze bodems zijn meestal rijk aan aluminium- en ijzeroxides waarop fosfor (P) sterk kan sorberen en bijgevolg niet langer beschikbaar is voor opname door planten (Norman et al. 1995; Sanchez et al. 1997). Het correct inschatten van de biobeschikbare P-fractie, alsook grondige kennis van de P-dynamiek in zulke bodems, zijn essentieel voor de evaluatie van verschillende plant-bodem systemen. Bodemanalyses spelen een cruciale rol in het voorspellen van de bodemvruchtbaarheid en zijn het uitgangspunt voor eventuele correctie ervan. Afgelopen decennia werden vele bodemtesten voorgesteld als ultieme indexvoor P-beschikbaarheid in bodems. Toch lijkt geen van deze technieken geschikt te zijn om de P-status in zure, sterk verweerde, tropische bodems te bepalen. De meest gebruikte P-bodemtesten zijn gebaseerd op extractie van bodem met een sterke base, een sterk zuur of een complexerende verbinding. Kenmerkend is dat deze bodemtesten enkel betrouwbare resultaten opleveren wanneer ze gebruikt worden voor bodems waarvoor ze werden ontwikkeld en gekalibreerd (Degryse et al. 2009b). Het doel van dit onderzoek is na te gaan of de recente diffusive gradients in thin films (DGT) techniek een betere voorspelling toelaat van de beschikbare P-pool invergelijking met de traditionele bodemtesten. De DGT-techniek werd reeds succesvol gebruikt om concentraties van spoormetalen in aquatische systemen te meten (Zhang and Davison 1995; Zhang et al. 1998b), later om P concentraties in waters te bepalen (Zhang et al. 1998a) en recentelijk ook om de gewasrespons op toegediend P te voorspellen op verschillende bodemtypes (Mason et al. 2010; McBeath et al. 2007; Menzies et al. 2005; Tandy et al. 2011). In tegenstelling tot eerdere studies wordt in dit onderzoek de focus gelegd op sterk verweerde, zure, tropische bodems. Net zoals bij de resin- of anionuitwisselingsmembraanmethode (AEM), wordt er met de DGT een zero sink voor vrij fosfaat in de bodem geïntroduceerd. Tijdens het gebruik van de DGT wordt P voortdurend gebonden aan een ferrihydrietgel en verwijderd uit de bodemoplossing (intensiteitsfactor, I). Dit verstoort het evenwicht tussen P in oplossing en P opde vaste fase, en bijgevolg wordt de aanvulling van P in oplossing met P van de vaste fase gestimuleerd. Deze aanvulling of buffering hangt af van de labiele fractie of P-kwantiteit (Q) op de bodempartikels enerzijds en de P-bufferingscapaciteit (PBC) van de bodem anderzijds. Op voorwaarde dat de diffusie van P naar de plantenwortels toe de snelheidsbepalende factor is voor P-opname door wortels in sterk verweerde bodems, zullen P-concentraties gemeten met de DGT (CDGT) dus meer geschikt zijn om P-beschikbaarheid te voorspellen dan traditionele P-testen gebaseerd op extractie. DGT geeft immers een maat voor deze diffusieflux alsook voor deP-intensiteit en de buffering van een bodem, terwijl met de traditionele P-testen eerder een maat voor P-kwantiteit wordt verkregen. Onze eerste hypothese was dat bodemtesten waarbij P wordt onttrokken uit de planttoegankelijke pool, P-beschikbaarheid en -opname beter zullen voorspellen dan de empirische testen gebaseerd op chemische extractie. Doorhet vergelijken van de isotopenratio (33P/31P, specifieke activiteit, SA) van P in de plant met deze gemeten in de verschillende bodemextracten, kan de eerste hypothese worden getest. Namelijk, wanneer de SA gemetenin de plant niet significant verschillend is van de SA gemeten in het bodemextract, werd er met grote waarschijnlijkheid P uitdezelfde P-pool onttrokken. We evalueerden dit voor de DGT techniek, alsook voor 7 traditionele P bodemtesten (nl. Olsen, Colwell, Bray-1, Mehlich-3, ammonium oxalaat, AEM en 0.01 M CaCl2). In een eerste potproef werd maïs opgegroeidin twee Keniaanse, P-deficiënte bodems met sterk verschillende P-sorptiecapaciteiten, die behandeld werden met twee dosissen (laag en hoog) oplosbaar P en gelabeld met 33P. Voor de bodem met de laagste sorptiecapaciteit behandeld met de lage P-dosis, werd er een goede overeenkomst gevonden tussen de SA gemeten in de extracten van de verschillende bodemtesten (behalve CaCl2 en ammoniumoxalaat extractie) en de SA gemeten in de plant. Bij de hoge P dosis op dezelfde bodem waren de verschillen in SA tussen bodemextracten en plant klein, maar significant voor de Colwell, Bray-1, Mehlich-3 en AEM testen. De SA gemeten in de bodemextracten van deconventionele bodemtesten, alsook bij AEM, waren significant kleiner dan de SA in de plant wanneer P (beide dosissen) werd toegediend aan de sterk sorberende bodem. Dit geeft aan dat we met deze bodemtesten P extraheren vanuit een pool die niet beschikbaar is voor planten. Het tegengestelde geldt echter voor de DGT techniek: voor geen enkele behandeling of bodem was er een significant verschil tussen de SA gemeten in maïs en deze gemeten in het DGT-eluent. Uit de resultaten van dit experiment kunnen we besluiten dat met de traditioneel gebruikte bodemtesten P wordt geëxtraheerd uit een P-pool die niet beschikbaar is voor maïs. Met de DGT-techniek echter werd P enkel uit de plantbeschikbare pool gesampled.Een tweede potproef werd uitgevoerd om volgende hypothese te testen: de DGT-techniek, in vergelijking met de traditionele bodemtesten, laat toe om groeirespons van gewassen met sterk verschillende fosforvraag, i.e. maïs en rijst, beter te voorspellen op een reeks van negen tropische bodems gekenmerkt door P-deficiëntie. Resultaten van eerder gepubliceerdepot- en veldproeven op niet-zure bodems, vormen de basis voor onze hypothese. De DGT wordt verondersteld een betere index te zijn voor P-beschikbaarheid wanneer P slechts beperkt aanwezig is, omdat DGT een maat is voor de P-intensiteit in een bodem, voor de buffering vanuit de vaste fase alsook voor de aanvoer van P tot bij de plantenwortels door diffusie. Wij observeerden dat relatieve maïsopbrengsten (% van maximum opbrengst)beter konden verklaard worden met de DGT en de CaCl2-extracties (R² = 0.82 en 0.75, respectievelijk) dan met de conventionele P-testen (Olsen, Colwell, Bray-1, Mehlich-3, ammonium oxalaat) en AEM (R² < 0.53). Dit was echter niet zo voor de potproef met rijst als modelplant. In het gevalvan rijst, werden relatieve opbrengsten beter voorspeld m.b.v. de Mehlich-3, Bray-1, Olsen en AEM methode (R² ~ 0.7) dan met de DGT (R² = 0.53)of CaCl2-extractie (R² = 0.08). Bovendien suggereren modeleerresultatenvan Degryse et al. (2009b) dat kritische DGT-concentraties, i.e. CDGT nodig om 80 % van de maximumopbrengst te bereiken, eerder afhankelijk zijn van plant- dan van bodemeigenschappen. Onze resultaten bevestigen dit:de kritische DGT-concentratie voor deze negen bodems is 73 µg P L-1 voor maïs en slechts 7 µg P L-1 voor rijst. De kritische CDGT voor maïs is vergelijkbaar met deze gerapporteerd in de literatuur voor andere graangewassen. We kunnen dus besluiten dat voor maïsplanten, als type-gewas met een grote fosforvraag, de DGT-P en CaCl2-P, indices voor diffusietransport en P-intensiteit in een bodem, een betere maat zijn voor de plantbeschikbare hoeveelheid P dan de AEM-methode en de bodemtesten gebaseerd op chemische extractie. Deze laatsten zijn eerder indices van de P-kwantiteit op de bodempartikels. Voor rijst, een gewas met kleinere fosforvraag, zijn de chemische extracties en de AEM-test meer geschikt om een schatting te maken van de biobeschikbare P-fractie. Dit suggereert dat diffusie van P, zoals gemeten met DGT, niet de snelheidsbepalende stap is voor P-opname door rijst. Waarschijnlijk beschikken rijstplanten over strategieën om P-deficiëntie te overwinnen (bijvoorbeeld via het afscheiden van organische zuren of fosfatasen, aanpassing van wortelsstelsel).Onze laatste doelstelling was het evalueren of de DGT-techniek ook kangebruikt worden om biobeschikbare P te voorspellen in bodems waaraan P werd toegediend onder de vorm van minerale en/of organische meststoffen van diverse kwaliteit. Dit werd onderzocht omdat eerdere studies aantoonden dat de P-bemestingswaarde van organische materialen (OM) zoals gewasresten en stalmest groter kan zijn dan deze van minerale meststoffen in sterk verweerde bodems. In dit laatste experiment werden aan twee sterk sorberende bodems 5 P dosissen (gaande van deficiënt tot voldoende) toegediend als tripel superfosfaat (TSP), een P-houdende kunstmeststof. Daarnaast werd bij een intermediaire P dosis (216 mg P kg-1) de substitutie van minerale P door P van 4 verschillende OM geëvalueerd. De geteste OM zijn stalmest (FYM) en gewasresten van Tithonia diversifolia, elk met een lage of hoge P-inhoud. Het effect van de gecombineerde toediening van TSP en OM op maïsopbrengst is variabel en afhankelijk van bodem- en OM-type: opbrengsten nemen toe, af of blijven ongeveer gelijk aan de vergelijkbare behandeling met enkel TSP. De relatie tussen relatieve opbrengst en CDGT (R² = 0.74) is sterker dan deze voor Olsen-P (R² = 0.60) en AEM-P (R² = 0.62) wanneer enkel behandelingen met P-effect in beschouwing werden genomen. Deze selectie was nodig omdat ook niet P-gerelateerde factoren ten gevolge van de OM-toediening een effect hebben op groei. Resultaten suggereren dat met de DGT-techniek TSP × OM interacties met invloedop P-beschikbaarheid beter kunnen worden opgevolgd dan met Olsen of AEM, al kunnen niet alle trends in maïsopbrengsten verklaard worden m.b.v. de DGT. Samengevat toont dit werk aan dat met DGT een betere voorspelling kan gemaakt worden van maïsrespons na toediening van P (uit organische of anorganische meststoffen) in tropische, P-deficiënte bodems,dan met de traditionele bodemtesten. Dit hoeft niet te verbazen aangezien de DGT fosfor bindt uit dezelfde P-pool als deze waaruit maïswortels hun P opnemen, terwijl met de andere bodemtesten P ook wordt geëxtraheerd uit niet-plantbeschikbare pools, zoals aangetoond werd in het isotopenexperiment. De conventionele bodemtesten leiden vaak tot een overschatting van de hoeveelheid plantbeschikbaar P. Voor rijst is de voorspellingskracht van deze conventionele bodemtesten, eerder kwantiteitsmaten, veelgroter. Vermoedelijk hebben rijstplanten strategieën om om te gaan met P-tekorten. Onze resultaten bevestigen dat kritische DGT-concentraties plant- en niet bodemafhankelijk zijn. Tot slot vonden we weinig variatie in de kritische CDGT-waarden gemeten over de 2 responsexperimenten heen,met verschillende groeiperiodes, groeicondities en verschillende types P bronnen. Dit toont aan dat de DGT-techniek een robuuste methode is om de P-status van een bodem te evalueren en eventueel te corrigeren." "Het Herformuleren van het Narratief van Hoop en Tijd: Naar een Toekomstgerichte Eschatologie van het Lijden" "Stephan van Erp" "Onderzoekseenheid Systematische Theologie en Religiewetenschap" "De mensheid heeft altijd geleden en zal dat altijd blijven doen, maar wat wel verandert, is onze perceptie en uitleg van het fenomeen van hoop, dat voortkomt uit onmogelijke situaties van menselijk lijden. Als zodanig richt het voorgestelde PhD-project zich op lijden, hoop en tijd, en bevindt het zich op het snijvlak van filosofie en systematische theologie. In de recent gepubliceerde werken van theoloog Karen Kilby en filosoof Eleonore Stump is geconcludeerd dat de traditionele methoden om met lijden om te gaan ontoereikend zijn. In plaats daarvan zou het domein van de eschatologie een nieuwe methode kunnen presenteren om het spreken over lijden te articuleren. Het doel van het project is om een systematische herformulering te bieden van de verbinding tussen menselijk lijden en het eschatologische. Ik verwacht dit te doen via een op de toekomst gerichte eschatologie die minder nadruk legt op een universeel verklaringsmodel, maar in plaats daarvan op ervaring gebaseerde interpretaties van lijden en God analyseert. Daarom heeft dit project tot doel dominante theologische benaderingen van lijden uit te dagen door de volgende onderzoekshypothese te testen: het is mogelijk om te spreken over hoop en betekenis te midden van menselijk lijden, als dit gepaard gaat met een eschatologie die recht doet aan individuele ervaringen. Het project zal deze hypothese verkennen door een diepgaande analyse uit te voeren van bestaande versies van toekomstgerichte eschatologieën via experiëntiele benaderingen die recht doen aan de universele ervaring van lijden." "Substraat-gemedieerde interacties tussen diatomeeën en bacteriën in mariene biofilms" "Koen Sabbe" "Biologie, University of Essex" "Associaties tussen microalgen en bacteriën vertegenwoordigen één van de belangrijkste ecologische relaties in aquatische microbiële ecosystemen In dit voorstel richten we ons op de grotendeels ongekende diatomeeën-bacterie-interacties in mariene biofilms Onze algemene hypothese is dat de hoge diversiteit in diatomeeën-bacteriënconsortia in deze biofilms voor een groot deel wordt gefaciliteerd door gespecialiseerde en soort-specifieke interacties gerelateerd aan de productie en consumptie van diatomeeënexudaten, in het bijzonder extracellulaire polymere stoffen (EPS) Meer specifiek zullen we de volgende hypothesen testen: (1) verschillende diatomeeën scheiden verschillende EPS-mengsels uit, en deze selecteren en versterken de groei van verschillende bacteriële taxa die gespecialiseerd zijn in het gebruik van specifieke EPS-componenten; (2) bacteriën stimuleren diatomeeëngroei en EPS-productie en beïnvloeden de samenstelling ervan, op een soortspecifieke manier; (3) deze mutualistische, substraat-gemedieerde interacties verhogen de fitness van zowel diatomeeën als bacteriën en faciliteren aldus coëxistentie en dus diversiteit; (4) deze EPS-gebaseerde nichesegregatie is microruimtelijk gestructureerd, waardoor coëxistentie verder wordt vergemakkelijkt Om deze interacties in microbiële biofilms te ontrafelen, zullen we een combinatie van geavanceerde analytische, moleculaire, stabiele isotopen en beeldvormingstechnieken gebruiken" "De romance tussen Griekenland en het Westen. Helden en heldinnen in Franse, Anglo-Normandische en Engelse middeleeuwse narratieve literatuur." "Koen De Temmerman" "Vakgroep Letterkunde" "De middeleeuwse romance is het meest invloedrijke seculiere literaire genre van de Europese middeleeuwen. De geschiedenis van dat genre is nog niet volledig geschreven. Dit project wil ons begrip van deze geschiedenis verbeteren (zowel conceptueel and cross-cultureel) en beoogt daarom de eerste reconstructie en interpretatie van het doorleven van (antieke) romaneske en (laatantieke en middeleeuwse) hagiografische tradities in Franse, Anglonormandische en Engelse middeleeuwse romance. Het wordt vandaag aangenomen dat antieke romans enkel indien er Latijnse versies van bestonden, invloed uitoefenden op de middeleeuwse romance. Dit project wil echter het belang onderzoeken van hagiografie als een mogelijke narratieve brug tussen antieke (Griekse) romans en middeleeuwse vernaculaire romance. De onderzoekshypothese is dat middeleeuwse romances (directe of indirecte) invloed ondergingen van antieke romaneske en laatantieke en middeleeuwse hagiografische tradities, en dat ze die invloeden in variërende mate opnamen, verwerkten, hergebruikten en aanpasten om hun protagonisten als helden/heldinnen te construeren. Twee gerelateerde sets van onderzoeksvragen zullen deze hypothese testen: één traceert diachrone continuïteit; de andere onderzoekt synchrone differentiatie. Methodologisch gebruikt dit project twee literair-theoretische modellen, één modern (narratologie) en één antiek (retoriek). Het project zal bijdragen aan onze kennis over zowel de receptie van de antieke roman in de middeleeuwen als de literaire complexiteit van de middeleeuwse romance." "Small-molecule ERBB4 agonisten voor de behandeling van cardiovasculaire aandoeningen." "Fysiofarmacologie (FYSFAR)" "In de eerste 4,5 jaar van mijn FWO klinisch mandaat heb ik twee onderzoekslijnen uitgewerkt: De eerste was het screenen naar en ontwikkelen van small-molecule ERBB4 agonisten. Onderzoek van onszelf en van anderen heeft aangetoond dat ERBB4 opvallende cardioprotectieve en anti-fibrotische effecten heeft. Bij de start van dit project was de enige manier om ERBB4 te activeren de natuurlijke ligand. Daarom hebben small-molecule ERBB4 agonisten een groot therapeutisch potentieel. De tweede onderzoekslijn was het bestuderen van de rol van ERBB4 in atriale myopathie en voorkamerfibrillatie (VKF), wat onontgonnen terrein was. Recente data geven aan dat ERBB4 activatie in muis en varkensmodellen van atriale myopathie de induceerbaarheid van VKF verminderen. In de volgende 5 jaar stel ik voor deze onderzoekslijnen uit te breiden en te combineren. We hebben recent een tweede high-throughput screening uitgevoerd in samenwerking met de European Lead Factory welke leidde tot de ontdekking van nieuwe en krachtige ERBB4 agonisten. In de volgende jaren willen we de volgende hypotheses testen: small-molecule ERBB4 agonisten (i) hebben cardioprotectieve en anti-fibrotische effecten in vitro; (ii) kunnen hartfalen afremmen na een myocardinfarct in muizen; (iii) induceren geen tumorgroei in een muismodel dat hartfalen en kanker combineert; (iv) verminderen de induceerbaarheid van VKF in een varkensmodel van atriale myopathy." "Pathofysiologische relevantie van chemosensorische TRPA1 kanaal regulatie bij cholesterolverlagende medicijnen." "Karel Talavera Pérez" "Laboratorium voor Ionenkanaalonderzoek (VIB-KU Leuven)" "Cholesterol is een bioactieve vetstof die bijdraagt aan de structurele stabiliteit van signalisatie hubs in celmembranen. Ongezonde levensstijl en genetische afwijkingen die cholesterol disregulatie oorzaken,  leiden tot levensbedreigende hart en vaatziektes met grote invloed op de maatschappij. Een veelgebruikte therapie tegen deze ziekten is gebruik van statines om cholesterolsynthese te inhiberen. Echter, statines vaak ernstige bijwerkingen hebben als paresthesie, sensorisch verlies, chronische pijn en ontstekingen die zich tonen via een slecht begrijpen neuropathieën. TRPA1 is een kationenkanaal dat gevoelig is voor verschillende schadelijke chemische en thermische stimuli en speelt een rol in een gamma van pijn en ontstekingsmechanismes. Wij hebben recent gemeld dat cholesterol de expressie en activiteit van TRPA1 moduleert en onze preliminaire tests tonen aan dat statines de functie van TRPA1 kunnen beïnvloeden. In dit project willen we de hypothese testen: TRPA1 medieert de schadelijke sensorische bijwerkingen van statines. We zullen de effecten van statines op het expressiepatroon en de activiteit van TRPA1 bepalen en de onderliggende moleculaire mechanismes in kaart brengen. Met gebruik ven verscheidene technieken willen we de functies van TRPA1 te onderzoeken bij ontstekingen en pijn tijdens acute of langdurige statine behandelingen. Het doel van dit werk is TRPA1 therapeutisch functie erkennen tegen de schadelijke effecten van het klinisch gebruik van statines." "Experimentele beoordeling van de effecten van boomdiversiteit op het herstelsucces van tropische drooglandbossen in Tigray, Noord-Ethiopië" "Bart Muys" "Bos, Natuur en Landschap" "Veel mensen zijn sterk afhankelijk van de biodiversiteit in droge gebieden. Zo is ongeveer 70% van de Afrikanen voor hun dagelijkse levensonderhoud rechtstreeks afhankelijk van droge en subhumide gebieden. Droge gebieden vormen een uitdaging voor het overleven van planten en dieren, maar veel soorten zijn geëvolueerd met speciale aanpassingen waardoor ze kunnen omgaan met de variabele watervoorziening. Ondanks hun lage productiviteit zijn droge tropische bossen vaak van vitaal belang voor plattelandsgemeenschappen in Sub-Sahara Afrika, met name in de Hoorn en Oost-Afrika. Deze gronden hebben een grote biologische waarde en herbergen veel van 's werelds voedselgewassen en diersoorten. Wetenschappelijke informatie over ecologie, vegetatieontwikkeling, soortkenmerken, productiviteit en ecosysteemdiensten, gebruik en beheer van inheemse soorten is echter nog steeds vereist voor een juiste planning en herstel van deze hulpbronnen op het droge. Aan de andere kant is het moeilijk om de relatie tussen de diversiteit van boomsoorten, productiviteit en veerkracht in bossen te testen vanwege het onvermogen om variabelen binnen deze complexe ecosystemen te controleren. Daarom zijn gecontroleerde experimenten op de lange termijn met een hogere plantendiversiteit essentieel om de relatie tussen boomdiversiteit en het functioneren van ecosystemen te bestuderen, een gradiënt van soortenaantallen variërend van enkelvoudige soorten tot mengsels van meerdere soorten. Daarom is het algemene doel van dit onderzoek om het effect van boomsoortenmengeling en schaduw op het herstel van tropisch droogbos te onderzoeken door evaluatie van het IDENT Ethiopia experiment, een boomdiversiteitsexperiment in droog afromontaan bos. Het experiment bevindt zich in Mekelle University, Endayesus Campus vlakbij de boomkwekerij. Het IDENT-Ethiopia boomdiversiteitsexperiment maakt deel uit van het International Diversity Experiment Network with Trees, met experimenten op het Amerikaanse, Europese en nu ook Afrikaanse continent. Het experiment is georganiseerd met 9 inheemse boomsoorten, verdeeld over 270 proefvlakken in drie blokken met elk een beschaduwde en onbeschaduwde behandeling. Binnen elke (beschaduwde en onbeschaduwde) behandeling werden gradiënten gecreëerd door het manipuleren van soortenrijkdom (SR) en functionele diversiteit (FD) om de volgende hypothesen te testen: (1) Gemengde bossen zijn in staat om meerdere ecosysteemdiensten te herstellen onder klimaatverandering, omdat ze zorgen voor overleving van gevoelige soorten die cruciale ecosysteemfuncties en -diensten ondersteunen. (2) De overleving van zaailingen in gemengde bossen is hoger dan in monoculturen. (3) Gemengde bossen zijn productiever in vergelijking met monoculturen. (4) Er is een positieve interactie tussen mengingl en schaduw omdat droge afromontane boomsoorten zich beter vestigen in een beschutte omgeving dan in open systemen."