(De)radicalisering tussen praktijk en ambiguïteit

Deradicalisering is een jong beleidsdomein, net zoals radicalisering een jong onderzoeksdomein is. Beide zijn ook complexe fenomenen, waarover weinig eensgezindheid bestaat. Ambiguïteiten hebben dan ook tijd nodig om uit te klaren. Maar dat botst met het maatschappelijke debat dat sedert 2004 vaak erg gepolariseerd en stereotiep verloopt. Dat werkt op zijn beurt dan weer het extremisme en de radicalisering in de hand en zo belanden we in een vicieuze cirkel. Bob de Graaff benadrukt daarom de behoefte aan “verbale de-escalatie” en een “totale verlegging van de verhaallijn” – een “herculische taak” in het huidige tijdsgewricht, zo beseft hij. Misschien helpt het als we explicieter formuleren dat wat heden ten dage ‘radicalisering’ wordt genoemd, niet het voorgeborchte is van een zogenaamd ‘islamo-facisme’. Zij wijst er al evenmin op dat een hele gemeenschap – gemakshalve wordt die vaak omschreven als ‘de moslimgemeenschap’ – afstand heeft genomen van de westerse waarden en normen. Zij is daarentegen een specifieke vorm van afwijkend gedrag en de expressie van een gewelddadige en minoritaire subcultuur in de marge van de samenleving. Zij voedt zich aan een omgeving waarin sommige individuen en groepen het moeilijk hebben om een plaats en een toekomst te vinden, wat sommigen onder hen vatbaar maakt voor de lokroep van extremistische ideeën. Wie dagelijks geconfronteerd wordt met de werkelijkheid achter de radicaliseringsproblematiek, beseft vaak dat op de korte termijn een lokale, pragmatische aanpak gericht op maatwerk en preventie, de enige optie is. Maar deze lokale aanpak kan ofwel ondersteund ofwel gehinderd worden door bovenlokale politieke dynamieken, zoals ook de Canadese auteurs in deze bundel aanduiden. Lokale insluiting en bovenlokale aanpak van polarisering en uitsluiting vormen aldus het noodzakelijke complement van het politie- en justitie-optreden.

Jaar van publicatie:2017

Toegankelijkheid:Closed