“Iedereen is een winnaar": Leidt overschatting van de eigen mogelijkheden uiteindelijk tot drop-out uit de sport?

Lichamelijke inactiviteit is een van de leidende gezondheidsrisico's gerelateerd aan de wereldwijde epidemie van
obesitas en chronische ziekten zoals diabetes en hartziekten. Het toenemende aantal jongeren
mensen die inactief zijn, zijn dus ontmoedigend. Terwijl sportparticipatie piekt wanneer kinderen 11-13 zijn
jaar, neemt de uitval in de adolescentie toe. Het is daarom essentieel om meer inzicht te krijgen in de
onderliggende factoren die uitval veroorzaken. Perceived competence is geïdentificeerd als één sleutel
voorspeller. Dit is niet verwonderlijk, want jongeren zijn van nature geneigd om zich af te trekken van gebieden
waar ze zich niet succesvol voelen. Als zodanig voelt het intuïtief om te concluderen dat het koesteren van waargenomen
competentie is effectief om uitval te voorkomen. Dergelijke veronderstellingen hebben een verschuiving in de sport veroorzaakt
cultuur, met de nadruk op het idee van "iedereen is een winnaar". Zelfs als iemand niet de winnaar is, zou men dat wel moeten doen
worden behandeld als een winnaar en een medaille ontvangen zodat gevoelens van bekwaamheid worden versterkt. Maar wat
is niet onderzocht of positieve beoordelingen van bekwaamheid ook adaptief zijn wanneer het
leidt jongeren ertoe hun eigen mogelijkheden te overschatten. Het huidige project onderzoekt de rol van
overschatting van iemands persoonlijke motorcompetentie bij het voorspellen van persistentie in, versus
voortijdig stoppen met sporten, terwijl tegelijkertijd psychologische en contextuele voorlopers van
overschatting, hierbij vertrouwend op twee goed gevalideerde motivationele theorieën (zelfbepaling
Theorie, Ability Beliefs Theory).