(Terug) vertrouwd raken met het ongerijmde: een visueel antropologisch onderzoek met Vlaamse ouderen met dementie naar inclusieve trajecten en rizomatische narrativiteit.

Er is nu een plaats voor mensen met dementie in deze maatschappij: we ontvangen hen als personen, ondanks hun ziekte, en kunnen meer en meer kwalitatieve zorg bieden.  Verhalen over wie ze ooit waren vóór de ziekte houden onze verbondenheid  levend.  Vanuit een persoonsgerichte lens, kunnen we hen her-inneren: als getuigen van een rijk verleden en als medeburgers. Een persoon met dementie echter, is, behalve een echo uit het verleden, ook een lichaam, dat veroudert, en een zelf, in voortdurende transformatie.  Hij of zij maakt een radicale verandering door, die voor hem of haar geen duidelijk begin kent, misschien enkel een duidelijk einde.  Tijdens dit proces betekenisverlies op te treden, die de omgeving slechts gedeeltelijk kan opvangen. We zijn nu vertrouwd met reminiscentie om de aftakeling tegen te gaan, maar zijn we net zo vertrouwd met het heden van de persoon. Voorziet een persoonsgerichte lens ook ruimte voor voortdurende levensverhalen en voor personen die er "ongerijmd" uitzien van buitenaf en nooit echt lijken te werken?  Zouden we bereid zijn onze opvattingen over wat een (levens)verhaal kan zijn en ons oordeel over wat werkt en wat niet bij te stellen?  Om een antwoord te vinden op die vragen plaatst dit antropologisch onderzoek de persoonsgerichte lens even tussen haken, om dat ongerijmde te volgen op ervaringsniveau, en om mensen met dementie te volgen in hun verderleven en verder schrijven van verhalen, ook wanneer we deze niet (h)erkennen.