Pijn in het Oud Hebreeuws: Taal, cognitie en cultuur

Door verschillende linguïstische disciplines en theorieën te combineren (i.c. culturele taalkunde, kadersemantiek, conceptuele metafoortheorie en culturele scriptentheorie), zal dit onderzoek de allereerste uitgebreide analyse uitvoeren van de verbale uitdrukkingen van pijn in het Oud Hebreeuws, en de onderliggende conceptualiseringen, culturele normen en veronderstellingen, van vóór 2e eeuw n.C. De oude Hebreeuwse taal van pijn is nooit grondig en systematisch onderzocht vanuit een linguïstisch oogpunt, rekening houdend met alle Hebreeuwse bronnen die tot onze beschikking staan, dwz de Hebreeuwse inscripties, de Hebreeuwse Bijbel, het boek Ben Sira en de Dode Zee Rollen. Het ontbreken van taalstudies over pijn in het Oud Hebreeuws is veel meer dan een louter filologische lacune. Aangezien talen opslagplaatsen zijn van gedeelde opvattingen, culturele attitudes, veronderstellingen, waarden en normen, impliceert deze lacune niet alleen een gebrek aan kennis van een aanzienlijk deel van het Hebreeuwse lexicon; het weerhoudt ons er ook van om te reconstrueren hoe het oude Israël en het vroege jodendom conceptueel en cultureel keken en omgingen met deze alomtegenwoordige menselijke ervaring. Op het kruispunt van taalkunde en culturele studies, zal dit onderzoek reconstrueren hoe pijn werd opgevat in een van de meest invloedrijke oude beschavingen.