Parlementaire inzet beloond? Het effect van Europarlementariërs' prestaties op re-nominatie.

De aanzienlijke bevoegdheden van het EP stimuleren steeds meer leden van het Europees Parlement en politieke partijen om Europese carrières na te streven en de beleidsvorming van het EP te beïnvloeden. Dit proefschrift test de stilzwijgende veronderstelling dat electorale verantwoording ontbreekt bij Europese verkiezingen door het verband te onderzoeken tussen de prestaties van een Europarlementariër in het parlement en zijn/haar kansen om bij de EP-verkiezingen van 2014 en 2019 (s)electoraal beloond te worden. Ik vertrek van het idee dat partijen in het EP policy-seeking zijn en daarom actievere en invloedrijkere leden van het Europees Parlement belonen. Ik test of de parlementaire prestaties in het EP door het patijselectoraat worden beloond door middel van logistieke regressies die de impact van parlementaire activiteiten en leiderschapsfuncties meten op de kans dat een MEP wordt gerenomineerd en herkozen. In partijgerichte systemen identificeer ik de selectorale beloning verder aan de waarde van de specifieke positie die een gerenomineerd MEP verkrijgt. Hiervoor stel ik een nieuwe methode voor om de waarde van de positie te bepalen, speciaal is ontworpen voor Europese verkiezingen. Ik ga ook kort in op gevallen waarin de ambitie van een europarlementariër om terug te keren door de partij wordt ontkend, d.w.z. het optreden van de-selectie. De empirische analyse toont aan dat er een zwak - indien enig - verband bestaat tussen de prestaties van het Europees Parlement, zoals hier gemeten, en renominatie-, positie- en herverkiezingskansen. De sporadische positieve bevindingen zijn niet consistent over grenzen van legislatuur en kiesstelsels heen, ook al is de inconsistentie deels gerechtvaardigd net vanwege de variatie in het kiesstelsel. Hoewel de prestaties misschien niet de belangrijkste aanjager zijn van de selectorale turnover in het EP, volstaan de ambities van een MEP ook niet om te mogen meedingen voor herverkiezing op de lijst van de partij. Het verkennen van mismatches tussen ambitie en renominatie in het EP, illustreert dat deselectie vaker voorkomt dan werd aangenomen. Een diepgaande verkenning van de selectorale verantwoording van de leden van het Europees Parlement en de prioriteiten van partijselectoraten die belast zijn met de samenstelling van de stemlijsten voor de verkiezingen in het Europees Parlement zouden een welkome toekomstige onderzoekslijn zijn om de resultaten van dit proefschrift verder te contextualiseren.