Naar een verklaring voor urbane vitaliteit in tijden van crisis. Een onderzoek naar de impact van economische integratie en intraregionale migratie op de stedelijkheid in Laat-Romeins Afrika.

The Late Roman ‘succesverhaal’ van de verstedelijking in Afrika Proconsularis, Byzacena, Numidia en Tripolitania grotendeels is vastgesteld door middel van generalisaties van individuele case studies. Brede studies van stedelijke ontwikkeling die deze ontwikkeling daadwerkelijk uit te leggen nauwelijks uitgevoerd en die zijn geweest, waagde het niet buiten een bepaald tijdsbestek (het Principaat, dat wil zeggen de eerste drie eeuwen na Christus, of het laat-Romeinse periode). Dit onderzoeksproject heeft tot doel deze leemte op te vullen door het onderzoeken van de ontwikkeling van twee determinanten van verstedelijking. Het zal zeer innovatief vanwege zijn diachrone aanpak, die ons in staat zal stellen om op lange termijn ontwikkelingen uit de hoogtijdagen van de Principate in de tweede eeuw onderscheiden van de Late Afrikaanse stedelijke bloei van de vierde eeuw na Chr De basis waarop de determinanten van verstedelijking en hierarchisering van steden zijn geselecteerd is de gedeelde principe van connectiviteit. Zij omvatten het onderzoek van (1) de menselijke mobiliteit en migratie, en (2) economische integratie door middel van rang-size analyse van de steden. Door het aanpakken van het probleem van de intra-regionale differentiatie in de urbanisatie trajecten we verbinden met de meest recente paradigma's in de Romeinse imperialisme studies alsook met de recente trends in de Romeinse urbanisatie onderzoek. Dit onderzoek naar de Romeinse wereld heeft het potentieel om een ​​belangrijke bijdrage aan ons begrip van stimulerende middelen en belemmeringen voor de verstedelijking in de pre-industriële samenlevingen in het algemeen te maken.