Interferentie met het metabolisme tijdens kritieke ziekte: van acute naar langetermijnsgevolgen (INherit)

Intensieve zorg “overbrugt” de tijd tot kritiek zieke patiënten kunnen herstellen. Inter-individuele variabiliteit in de mogelijkheid tot en snelheid van herstel van falende organen wijst op een zekere graad van genetische voorbeschiktheid. Inzicht in waarom bepaalde patiënten herstellen en andere niet blijft echter beperkt. De organen van patiënten die niet herstellen tonen weinig of geen tekenen van celdood. Daarentegen accumuleren de cellen beschadigde en dysfunctionele organellen, beschadigde eiwitten en aggregaten, zonder een signaal van effectieve verwijdering van schade, wat op zijn beurt leidt tot oxidatieve en inflammatoire stress. Vele van de overlevende patiënten blijven langdurig lijden onder blijvende morbiditeit als “erfenis” van kritieke ziekte en/of de intensieve zorg, waaronder zwakte, neurocognitieve beperking en een hoger risico op chronisch nierfalen ondanks succesvol herstel van acuut nierfalen. Ons algemene doel is om ons huidige translationele onderzoeksprogramma uit te breiden om verder mechanistisch inzicht te bekomen in orgaanfalen en verstoord herstel van deze patiënten, alsook in de gevolgen van kritieke ziekte op lange termijn, met het uiteindelijke doel om nieuwe interventies te vinden die de outcome op korte en op lange termijn van deze patiënten kunnen verbeteren. Dit zou een belangrijke vooruitgang betekenen. Om dit doel te bereiken zullen we verscheidene vraagstellingen bestuderen in grote gerandomiseerde multicentrische klinische studies, in kleinere observationele klinische studies, in in vivo muismodellen, alsook in in vitro celcultuurmodellen.