Het ontrafelen van de rol van individuele copingstijl en de langdurige verhoging van glucocorticoïden op de remodellering van het hart bij Atlantische zalm (Salmo salar).

Chronische stress bij vissen door de intensivering van de aquacultuur kan leiden tot verminderde prestaties (metabolisme, groei, voortplanting) en een gecompromitteerd immuunsysteem, wat resulteert in een afname van de productieopbrengst en het viswelzijn. Binnen dit kader bleek kwantificering en daaropvolgende vermindering van chronische stress cruciaal voor een duurzamere aquacultuur. Niet-specifieke mortaliteit van zalmachtigen in de opfokfase is één van de grootste terugkerende problemen in de aquacultuur, met name de plotselinge stress gerelateerde mortaliteit van vis die gereed is voor de slacht met de daaraan gerelateerde economische verliezen. Kennis over de onderliggende factoren die deze mortaliteit veroorzaken ontbreekt echter, hoewel het grotendeels wordt toegeschreven aan hartziekten gekoppeld aan chronische stress. Er werd inderdaad aangetoond dat cortisol-responsiviteit bij zalmachtigen geassocieerd is met pathologische remodellering van het hart, en dat dit stresshormoon een dergelijke remodellering induceert. Het hoofddoel van deze studie is het ontrafelen van de effecten van de individuele copingstijl en een langdurige cortisol verhoging op de remodellering van het hart in één van de belangrijkste aquacultuursoorten, de Atlantische zalm, Salmo salar, waarbij we de gevolgen voor de vis-prestaties en welzijn bekijken en een mogelijke mitigatiestrategie testen.

Trefwoorden:AQUACULTUUR, GLUCOCORTICOÏDEN

Disciplines:Dierlijke immunologie, Dierlijke morfologie, anatomie en fysiologie, Dierlijke pathologie, Veterinaire fysiologie, pathofysiologie en biochemie

Project type:Samenwerkingsproject