Het Nieuwe Jeruzalem: de geschiedenis van eenBijbels beeld in het laat-antieke christendom (ca.150–600)

Het Nieuwe Jeruzalem (NJ) is een beeld dat voortkomt uit de Hebreeuwse Bijbel, dat verder ontwikkeld is in de intertestamentische periode, en dat zelfs tot een dramatisch effect in de Apocalyps en het Nieuwe Testament werd uitgebreid. Vanaf dat moment werd het een persistent en krachtig religieuze, politieke, literaire en artistieke topos in het Westerse culturele erfgoed. In zijn kern heeft het beeld van het NJ en verwanten (bijv. het hemelse Jerusalem), veelal met eschatologische boventonen, een eenheid van het humane en goddelijke en de vredige co-existentie van de gehele schepping in een staat van perfectie vertegenwoordigd.

Hoe krachtig het beeld ook is geworden, haar ontwikkeling heeft amper academische aandacht gekregen in de eeuwen onmiddellijk volgend op het schrijven van het Nieuwe Testament. Tot op heden is er geen volledige analyse van het NJ zoals het wordt gezien in de laat antieke Christelijke teksten. Daarom blijft de geschiedenis van deze krachtige metafoor, zoals het was opgenomen in de Christelijke traditie, obscuur en misvat.

Mijn onderzoek zal deze lacuna opvullen door een originele, synthetische studie van de receptie en de ontwikkeling van een invloedrijk bijbels beeld in de ongeveer 500 jaren volgend op het schrijven van het Nieuwe Testament. Ik zal dit doen door de belangrijkste interpretaties en gebruiken van het NJ te presenteren, daarbij speciale aandacht hebbend voor de contrasterende accenten binnen de kerk wat betreft de betekenis, en de brede consensus die voortkomt uit de Latijnse en Griekse Apocalyps commentaren van de zesde eeuw duidelijk te belichten.