Het enigma van de ulna in de pols van primaten

De pols van primaten is een zeer complexe structuur en belangrijk tijdens zowel manipulatie als locomotie. In beide contexten moet de pols in staat zijn om de nodige stabiliteit te voorzien, vb. tijdens power grips of quadrupedale locomotie, en tegelijk voldoende beweging mogelijk maken voor de positionering van de hand in de 3D ruimte. De pols is niet één gewricht, maar bestaat uit een combinatie van verschillende articulaties die samen zorgen voor de gehele beweging van de hand. De algemene conditie bij zoogdieren is een polsgewricht met een articulatie tussen de distale ulna en de carpalen. Echter, in de hominoidea (vb. bonobo’s en mensen) vond een reductie plaats van de distale ulna (samen met andere morfologische veranderingen), wat geleid heeft tot een gereduceerde of afwezige ulnocarpale articulatie. Dit zou gelinkt zijn aan klimmen en slingeren en zou een grotere polsmobiliteit toelaten, vooral ulnaire deviatie en pro/supinatie. Daarnaast kan deze grotere polsmobiliteit power grips toelaten bij mensen, welke belangrijk zijn tijdens o.a. het gebruik van werktuigen. De relatie tussen de morfologie van de distale ulna en polsmobiliteit en -stabiliteit in nog levende niet-humane primaten blijft echter onduidelijk. Hoewel een gereduceerde distale ulna gelinkt is aan een hogere polsmobiliteit, hebben sommige taxa met een volledig uitgesproken ulnocarpale articulatie (vb. makaken) een grotere ulnaire deviatie in vergelijking met taxa zonder een ulnocarpale articulatie. Tijdens dit doctoraatsproject willen we de relatie onderzoeken tussen de morfologie van de distale ulna en de carpalen enerzijds en pols mobiliteit anderzijds, met focus op radioulnaire deviatie en pro/supinatie, in primaten met een verschillende manier van voortbewegen en een kenmerkende fylogenetische positie relatief tot mensen.