"Gekozen trauma's" en "gekozen glorie" in de groepsidentiteit van de Johanneïsche gemeenschap: Een exegetische studie van εἰρήνη in het vierde evangelie door een hermeneutiek van transgenerationeel trauma en "social memory".

Wie het Johannesevangelie als ideologisch product van zijn tijd benadert, stoot op een Jezus die medeplichtig is aan zijn eigen dood. Bekeken in het licht van Vamik Volkans begrip “trans-generationele overdracht” van gedeelde identiteit binnen etnische groepen, herdenkt het evangelie het "gekozen trauma" (voorstellingen van trauma's uit het verleden) van Israël, o.a. de verwoesting van de tempel in de "gekozen glorie" (voorstellingen van overwinningen uit het verleden) van Jezus' dood. Zijn belofte van vrede (Joh 14,27; 16,33) lijkt dus gebaseerd op onderdrukking, maar ondanks de gewelddadige context van het evangelie zijn de eerste woorden van de gekruisigde maar verrezen Jezus wel εἰρήνη ὑμῖν (Joh 20,19.21.26) en zondevergeving (Joh 20,23). Als bijbelteksten dus literaire getuigen zijn van groepsidentiteitvorming door de transgenerationele overdracht van Israëls trauma's, hoe functioneert dan de taal van εἰρήνη in het vierde evangelie binnen de culturele en sociaal-politieke kaders van die tijd? En hoe creëert het nieuwe kaders van groepsidentiteit waardoor het evangelie te lezen is als een product van het collectieve geheugen? Door een kritische studie van εἰρήνη in het Johannesevangelie kan dit project het verhaal van de ontmoeting tussen de verrezen Jezus en zijn leerlingen interpreteren als een overgang van "gekozen trauma" naar "gekozen glorie" waarin na de gewelddadige dood van Jezus de identiteit van Gods eschatologisch volk hersteld en genezen wordt.