Evolutie van monodactyly in de Equidae (Perissodactyla).

Een van de meest bekende evolutielijn is de paardensequentie. Deze reeks wordt dikwijls voorgesteld als een opeenvolging van overgangsfossielen van een viertenig paard ter grootte van een hond tot de huidige gedomesticeerde vorm. Echter, de reeks is eigenlijk afkomstig van informatie van verschillende vormen van fossielen verdeeld over de verschillende vertakkingen van de evolutionaire stamboom van het paard. De huidige hypothese is dat de reductie van het aantal tenen nodig was voor een cursoriale (lopend) levenswijze. De verlenging van de distale segmenten en het lopen op de tip van de tenen zorgden voor grotere staplengtes and dat had grotere loopsnelheden tot gevolg. Om de langere benen lichter te maken zodat ze gemakkelijker naar voren konden worden gebracht, werd het aantal tenen gereduceerd. De middelste teen werd versterkt om stabiliteit te behouden. Nadelen van het lopen op de middelste teen is een afname in behendigheid en in de mogelijk tot het lopen over zachte substraten. Dit project stelt voor om het beschreven scenario te doorgronden via een gedetailleerde vergelijkende studie op paarden en hun nog levende verwanten. Door de anatomie en bewegingen van ezels, zebra's en andere paardachtigen te bestuderen krijgen we inzicht in de mechanismes verantwoordelijk voor de reductie in het aantal tenen.De bewegingen van de poot zullen worden geregistreerd met behulp van twee hoge snelheidscameras. Tegelijkertijd worden de krachten en de drukken onder de hoeven gemeten zodat we een totaalbeeld krijgen van de de mechanica van de poot. Deze informatie kan vervolgend worden geanalyseerd in een zogenaamde inverse dynamische analyse. Die geeft voor elk gewricht het verloop van het vermogen in de tijd, een indicatie voor de motor controle verantwoordelijk voor de beweging. Deze patronen kunnen we dan vergelijken tussen de soorten en we kunnen een link tussen de anatomie en de motor controle leggen. De experimenten op de levende dieren zullen gebeuren in samenwerking met Europese zoos. Uiteindelijk zullen dan simulaties gedaan worden waarbij de bewegingen van fossiele soorten zullen worden voorspeld op basis van de resultaten op de nog levende soorten. Evolutionare modellen zullen worden gebruikt om na te gaan hoe pootanatomie en motor controle binnen de perissodactyli zijn gelinkt. Dit deel van het project noodzaakt de integratie van de resultaten van het werk van Jamie MacLaren en Sandra Nauwelaerts, beiden momenteel gefinancierd door FWO-Fl ).

Trefwoorden:EVOLUTIONAIRE MORFOLOGIE, BIOMECHANICA, VOORTBEWEGINSPATROON

Disciplines:Dierkundige biologie, Biomechanica, Diergeneeskunde