Een typologische studie van NP structuren in Australische talen

Dit doctoraat geeft een algemene analyse van nominale constituenten (‘noun phrase’ of NP) in Australische talen. Ik gebruik een sample van 100 Australische talen; dit omvat ongeveer 40% van alle Australische talen bij het eerste contact, en 65% van de Australische talen waarvoor relatief gedetailleerde beschrijvingen beschikbaar zijn. De analyse bestaat uit twee delen, elk met een eigen doelstelling.

Het eerste deel bevat een algemeen overzicht van NP kenmerken. In dit overzicht geef ik een synthese van de beschikbare literatuur over Australische talen: hierbij test ik een aantal ideeën uit de literatuur op de talen van mijn sample, en beschrijf ik waar Australische talen staan ten opzichte van andere talen in de wereld. Het overzicht bestaat uit drie hoofdstukken, waarbij domeinen gegroepeerd zijn op basis van hoe goed ze beschreven zijn in de literatuur. Hoofdstuk 1 gaat over nominale classificatie, het best beschreven aspect van NP-structuur in Australische talen. Hoofdstuk 2 bespreekt de domeinen van kwalificatie en kwantificatie, die tot op zekere hoogte beschreven zijn in de literatuur, maar niet in dezelfde mate als voor classificatie. Hoofdstuk 3 introduceert de domeinen van determinatie en NP constituentie, waarover het minst geweten is. In het geval van determinatie komt dit door een algemeen gebrek aan aandacht voor dit onderwerp, in  het geval van constituentie doordat vaak gemaakte algemene claims niet voldoende empirisch getest zijn.

Het tweede deel van het doctoraat gaat verder in op deze laatste twee aspecten, namelijk determinatie en NP constituentie. Hoofdstuk 4 bekijkt de vraag naar de status van nominale structuren als constituenten: er is een wijd verspreide claim in de literatuur dat nominale structuren in Australische talen geen duidelijk afgebakende constituenten zouden vormen. Op basis van mijn sample toon ik aan dat dit te sterk geformuleerd is: voor 66% van de talen is er redelijk goede evidentie dat nominale structuren duidelijke constituenten vormen. Verder stel ik ook een alternatieve aanpak voor: ik toon dat het interessanter is om talen te typologiseren op basis van waar en hoe ze NP structuren toelaten dan op basis van een simpel ja-nee antwoord op de vraag naar constituentie. Deze alternatieve aanpak wordt in hoofdstuk 4 meteen ook toegepast in een analyse van discontinue structuren. Hoofdstuk 5, ten slotte, onderzoekt het domein van determinatie, een verwaarloosd aspect van NP-structuur in de literatuur over Australische talen. Binnen dit domein focus ik op de syntactische status van determinerende elementen. Australische talen tonen over het algemeen niet de ‘klassieke’ determinator-kenmerken, zoals verplicht gebruik in bepaalde (vb. definiete) contexten of een beperking tot één determinator per NP. Ik toon aan dat er goede indicaties zijn voor de identificatie van een specifieke positie voor determinatoren in ongeveer de helft van de talen van het sample. Ik bespreek welke soorten elementen typisch in deze posities voorkomen, waaronder ook enkele minder bestudeerde ‘determinatoren’ zoals persoonlijke voornaamwoorden en kwantificerende elementen.