De rol van astrocyt subtypes in adulte hersenplasticiteit

Astrocyten zijn de meest voorkomende gliacellen te midden van neuronen in het centrale zenuwstelsel van zoogdieren (CZS). Ze leggen niet alleen verbindingen met elkaar, maar ook met neuronen, waardoor een ingewikkeld netwerk ontstaat waarmee ze verschillende functies van het centrale zenuwstelsel (CZS) kunnen moduleren. Met name bij de tripartiete synaps bieden astrocyten neuronen structurele en metabole ondersteuning en reguleren ze synaptische activiteit en connectiviteit. Astrocyten bevinden zich duidelijk in een bevoorrechte positie om veranderingen in synaptische activiteit waar te nemen en deel te nemen aan processen zoals neuroplasticiteit. Neuroplasticiteit verwijst naar de structurele en functionele aanpassing die neuronale verbindingen ondergaan als reactie op zintuiglijke prikkels. Dit proces is met name prominent aanwezig tijdens de ontwikkelingsfasen van het leven, maar houdt ook aan in volwassenheid, hoewel in mindere mate, en draagt bij aan leren, geheugen en herstel na letsel. Van astrocyten is aangetoond dat ze een cruciale rol spelen bij de vorming van synapsen en circuitverfijning in vroege ontwikkelingsstadia, maar hun rol in de plasticiteit van volwassen hersenen blijft nog steeds onduidelijk. Door de jaren heen heeft de studie van hoe de visuele cortex zich aanpast aan verlies van gezichtsvermogen waardevolle inzichten opgeleverd in corticale plasticiteitsmechanismen. Inderdaad, met behulp van monoculaire enucleatie (ME) van volwassen muizen als een model om onomkeerbaar verlies van het gezichtsvermogen via één oog te induceren, toonde onze groep aan dat het remmen van astrocytfunctie voldoende was om langdurige neuronaal herstel in de visueel gedepriveerde visuele cortex te remmen, daar waar astrocyt activatie neuronale herstel net promootte. Deze gegevens benadrukken dus het belang van astrocyten voor sensorische deprivatie-geïnduceerde plasticiteit en neuronaal herstel. Daarom heeft het hierin voorgestelde project tot doel deze observaties op te volgen door de bijdrage van verschillende cel(sub)types te onderzoeken, evenals de moleculaire routes en morfologische veranderingen in de tripartiete synaps die betrokken zijn bij het aansturen van corticale plasticiteit. Hiermee hopen we inzicht te krijgen in de moleculaire strategieën die worden gebruikt door plasticiteitsbevorderende astrocyten en het astrocyt-neuron-netwerk tijdens plasticiteit. Uiteindelijk zou dit kunnen leiden tot nieuwe therapeutische benaderingen voor patiënten met laat optredende sensorische