De receptie van Aristoteles’ De caelo in het Alexandrijnse Platonisme van de late oudheid, met een editio princeps van de recent ontdekte anonieme scholia in het handschrift Laurentianus 87.20, ff. 180-211

Volgens de Neoplatonici vormde de eenheid van Aristoteles' De caelo een strategisch vraagstuk, dat verschillende exegetische benaderingen om Aristoteles' tekst te lezen en te harmoniseren met Plato met zich bracht, maar dat ook hun visie op de eenheid en samenhang van het fysieke systeem van de wereld beïnvloedde. Toch is dit scharniermoment van de receptie van De caelo ons alleen bekend vanuit het perspectief van Simplicius, wiens commentaar als enige overgeleverd is. Het is mijn bedoeling een nieuw licht te werpen op de filosofische implicaties van de Neoplatonische debatten over De caelo door gebruik te maken van een nieuwe bron: een corpus van 300 Byzantijnse scholia, gebaseerd op een verloren gegane commentaar op De caelo. Deze commentaar stamt uit de 6de eeuw en werd geschreven in Alexandrië. Een wezenlijke stap in het project is de uitgave en de vertaling van de scholia. Mijn onderzoekshypothese luidt dat de onbekende commentaar geschreven werd door de christelijke filosoof Philoponus (aan de hand van het werk van zijn leraar Ammonius). Hoewel niet met zekerheid kan worden gesteld dat er voldoende bewijs zal worden verzameld om deze hypothese te staven, lijdt het geen twijfel dat de scholia mij in staat zullen stellen de exegetische methode en de filosofische achtergrond van de Neoplatonische school te verduidelijken en een merkelijk betere kijk te krijgen op de invloed van De caelo op het ontstaan van specifieke filosofische controverses en wetenschappelijke kwesties.