Iteratieve oorlog acties en het Agentschap van het stedelijk weefsel van Palestijnse steden

De toegenomen aantrekkingskracht van stedelijke centra bevordert de snelle verstedelijking van de wereldbevolking. De aantrekkingskracht van en aandacht voor steden maakt hen echter ook steeds vaker tot een doelwit. De toegenomen druk op steden in de wereld transformeert de stad in een plaats waar allerlei rampen plaatsvinden, van natuurrampen tot door de mens aangerichte rampen. Zo worden steden steeds vaker door oorlog bedreigd. 

Terwijl militaire onderzoekseenheden uitgebreid de ‘weerstand van stedelijke geografieën’ tegen militaire operaties onderzoeken, wordt in academische middens bij het bestuderen van ‘urban resilience’ voornamelijk aandacht besteed aan de klimaatverandering, natuurrampen en terrorisme. Hoewel terrorisme steeds vaker stedelijke centra bedreigt, is het slechts één van de vele gezichten van ‘urban warfare’.

Dit doctoraatsonderzoek gaat een stap verder in het versterken van ‘urban resilience’ tegen moderne oorlogsvoering. Het onderzoekt de relatie tussen de architectuur van de stad en ‘urban warfare’, door de capaciteit van ‘urban resilience’ in oorlogszones te onderzoeken, voornamelijk in het Midden-Oosten.

De onderzoekshypothese stelt dat bepaalde processen van ‘place making’ onder oorlogsomstandigheden plaatsvinden parallel aan de vernieling van de gebouwde omgeving en diens sociale plaatsen. Het overleven van de aangevallen bevolking vergt vele vaardigheden en ervaring in het definiëren en toe-eigenen van nieuwe plekken onder moeilijke omstandigheden. Het toe-eigenen van architecturale ruimtes als aanpassing aan de oorlogsomstandigheden wordt bepaald door de noden om te overleven, zoals toegang tot drinkbaar water, voedsel, sanitair en medicatie maar ook het ontvangen van nieuws en informatie. De architectuur van de stad is één van de factoren die kunnen bijdragen aan het vervullen van deze noden en kan dus een actieve rol spelen bij het versterken van de ‘resilience capacity’ van de bevolking.

Het onderzoek richt zich op de ‘resilience capacity’ in de Palestijnse gebieden tijdens de tweede intifada die begon in het jaar 2000, met de stad Nabloes als belangrijkste case study. Tijdens deze periode onderging Nabloes verschillende, opeenvolgende vormen van geweld waaronder de slag - die beschouwd wordt als een paradigma voor moderne ‘urban warfare’ - maar ook langdurige belegeringen en ‘curfews’. De ‘resilience’- en overlevingspraktijken van Nablus’ inwoners worden geanalyseerd aan de hand van multidisciplinaire onderzoek dat etnografisch onderzoek combineert met ‘mapping’ en het driedimensionaal modelleren van oorlogsrelazen.