De exegetische rol van syllogismen. De theorie achter de ‘toegepaste logica’ van de Neoplatoonse commentaren op Plato.

In het Neoplatoonse milieu van de vijfde en zesde eeuw was het gebruik van syllogismen om de logica van Plato’s argumenten te reconstrueren een courante praktijk. Deze praktijk diende vooral drie verschillende doelen: het verduidelijken van Plato’s ideeën voor didactische doeleinden, klaarheid brengen in exegetische discussies en Plato’s reputatie veilig stellen als een autoriteit op het domein van de logica. De logische instrumenten die de Neoplatoonse auteurs gebruiken kunnen gelden als een voorbeeld van ‘toegepaste logica’, grotendeels gebaseerd op een combinatie van Aristotelische syllogistiek en Stoicijnse hypothetische en propositionele logica. Het hier voorgestelde project stelt zich tot doel om de betekenis van deze logische traditie te bestuderen voor de interpretatorische strategieën en impliciete veronderstellingen die de Neoplatonisten toepassen op de exegese van Plato’s dialogen. De centrale hypothese is dat de types logische reconstructies die gebruikt worden en het doel waarom ze worden gebruikt verschillen naargelang de onderwerpen die in de becommentarieerde dialogen behandeld worden. Dit project ontwikkelt twee perspectieven: een ad hoc studie van het gebruik van syllogistische reconstructies in Proclus’ exegese van welbepaalde dialogen, en een vergelijking tussen zijn logische reconstructies en die van andere Neoplatoonse commentaren op dezelfde dialogen; een diachrone studie van de meest relevante instrumenten die aan de logische traditie zijn ontleend.