Salon-kunstenaars. De driejaarlijkse Salons van Brussel, Antwerpen en Gent (1815-1900)

In de negentiende eeuw werden openbare kunsttentoonstellingen de belangrijkste plaats waar kunstenaars hun werk aan het publiek konden tonen en verkopen. Vooral de Parijse Salon is bekend, maar soortgelijke verkooptentoonstellingen werden ook in andere plaatsen en landen georganiseerd. In de Zuidelijke Nederlanden was in 1792 Gent de eerste stad die een eigen tentoonstelling organiseerde, gevolgd door Brussel in 1811. Wanneer Antwerpen in 1813 ook een eigen tentoonstelling organiseerde, besloot de overheid dat de organisatie anders moest worden gestructureerd en werd het systeem van het driejaarlijkse salon ingevoerd. Het eerste driejaarlijkse salon vond plaats in 1815 in Brussel en werd in de loop van de negentiende eeuw afwisselend tussen Brussel, Antwerpen en Gent georganiseerd. Op de salons kwamen kunstenaars, critici, mecenassen, handelaars en overheidsfunctionarissen samen om concepten over kunstenaars en kunst te bespreken. Bovendien waren de druk bezochte openbare tentoonstellingen een gelegenheid voor een gevarieerde groep Belgen om de kunstwerken te bekijken en er een mening over te vormen. Ook waren de salons belangrijke evenementen om het culturele en artistieke leven in België in het algemeen en voor de gaststeden in het bijzonder te stimuleren. Aan de hand van verschillende casestudies onderzoekt deze studie de impact van de Driejaarlijkse Salons op de carrières van verschillende kunstenaars gedurende de negentiende eeuw. De belangrijkste vragen zijn: wat de precieze rol van en hoe belangrijk waren deze tentoonstellingen voor de carrière van een kunstenaar? Waarom kozen zij ervoor om hun werk wel of niet op het salon te tonen? In hoeverre kon het salon een kunstenaarscarrière maken of breken? Vervulden de driejaarlijkse salons een andere functie voor verschillende kunstenaars (man/vrouw, jong/oud, Belg/buitenland, enzovoorts)?