De bevoegdheid van de Congregatie voor de Geloofsleer om af te wijken van het verjaring: een evaluatie van de wettigheid en rechtvaardigheid van het Rescript van 2002

Dit proefschrift evalueert de wettigheid en rechtvaardigheid van het rescript uit 2002 dat de Congregatie voor de Geloofsleer machtigt om "per geval af te wijken van de verjaringstermijnen".

Hoofdstuk twee onderzoekt de juridische grondslagen van het instituut voor het uitsterven van het voorschrift en geeft een historisch overzicht van de bestaansreden ervan. De resultaten suggereren dat het positieve recht om na een bepaalde periode niet meer van een misdrijf te worden beschuldigd, uiteindelijk wordt afgeleid uit het natuurrechtelijk recht van de verdediging. In dit hoofdstuk wordt ook gepleit voor het bestaan van een objectieve juridische twijfel ten aanzien van dit instituut.

Hoofdstuk drie gaat in op de precieze juridische aard van de gunst uit de rescript van 2002. Vanwege het ambigue karakter ervan wordt in dit hoofdstuk betoogd dat het strikt moet worden geïnterpreteerd. Het stelt ook dat een ruime interpretatie van het rescript in strijd is met het legaliteitsbeginsel zoals dat tot uitdrukking komt in de CIC/1983 en in een aantal andere nationale en internationale rechtsstelsels.

Hoofdstuk vier stelt dat de filosofie van Thomas van Aquino in het algemeen en zijn uiteenzetting van het natuurrecht in het bijzonder van fundamenteel belang blijft voor de wetenschap van het canonieke recht. Meer bepaald wordt Thomas' verhandeling over het recht gebruikt om te argumenteren dat de retroactieve toepassing van het voorrecht van 2002 van geval tot geval irrationeel, onrechtvaardig en willekeurig is en het recht van verdediging in gevaar brengt.

Hoofdstuk vijf gaat in op enkele alternatieve rechtsmiddelen die door de wetgever zouden kunnen worden aangenomen om de rechtsorde te herstellen.