Anti-leishmania behandelingen gericht op gastheerfactoren? Inzichten vanuit chemische genetica en antimonialen-resistente veldisolaten.

Leishmaniasis is een verwaarloosde tropische ziekte met beperkte therapeutische opties. De veroorzaker van deze ziekte is de verplichte intracellulaire parasiet Leishmania. Deze parasiet ontwikkelt zich binnen fagocytische cellen, wat resulteert in een complex moleculair samenspel tussen de parasiet en zijn gastheercel. Antimicrobiële geneesmiddelen richten zich klassiek op unieke processen van de ziekteverwekker, waardoor een hoog antimicrobieel effect en lage gastheerceltoxiciteit wordt bereikt. Voor intracellulaire pathogenen hebben recente rapporten echter de potentiële voordelen onderstreept van het richten op door gastheer gecodeerde factoren die de invasie van pathogenen of intracellulaire proliferatie zouden beïnvloeden. Dit voorstel beoogt een strategie die van toepassing is op anti-leishmaniële therapie. De combinatie van twee verschillende benaderingen zal bijdragen tot het ontrafelen van nieuwe gastheercelroutes die nodig zijn voor Leishmania-infectie en intracellulaire groei: (1) de analyse van de infectiestrategieën ontwikkeld door een parasiet die resistent is tegen een medicijn dat gedeeltelijk op gastheercelroutes is gericht en (2) de studie van het werkingsmechanisme van verbindingen die specifiek werkzaam zijn tegen de intracellulair stadium van de parasiet. Deze complementaire benaderingen hebben het potentieel om nieuwe interacties tussen Leishmania en zijn gastheer te benadrukken, wat essentieel zou zijn om nieuwe en efficiënte therapieën te ontwerpen en in het bijzonder om de relevantie van targeting op gastheer-gecodeerde factoren te evalueren.

Project type:PhD project