Adellijk zelfbeeld en ruimte in de Habsburgse Lage Landen. Het adellijke landschap heruitgevonden

Het project bestudeert de ruimtelijke omgeving van de adellijke residentie buiten de stad in de Habsburgse Zuidelijke Nederlanden (1482-1712) en gebruikt daarbij inzichten en methoden uit landschapsarchitectuur, –geschiedenis, –schilderkunst en cartografie (Historic GIS, digitale technieken voor landschapsvisualisatie en –modellering). De omgeving van de landelijke adellijke woonst (“kasteel”) is enerzijds gebouwd: ze omvat alle onderdelen van de residentie, zoals de functionele bouwwerken noodzakelijk voor de adellijke levenswijze, evenals de secundaire residenties zoals jachtpaviljoenen, de residentie van de weduwe, en de huizen van “plaisantie” verbonden met de tuinen en parken. Anderzijds is deze omgeving een goed geordend en bewust ontworpen landschap dat vanaf de zestiende eeuw strak geometrische elementen zoals dreven omvat. Deze zijn even belangrijk als de architecturale elementen – torens, ophaalbruggen – als expressiemiddel voor de adellijke status. Het goed geordende landschap is bijgevolg essentieel voor de uitdrukking van het zelfbeeld van de vroegmoderne adel, hun “vivre noblement”. De impact hiervan is tot op vandaag merkbaar in het landschap.

Trefwoorden:Landscape architecture, Early modern history, Architectural history, Garden history, Heritage, Court history

Disciplines:Andere geschiedenis en archeologie niet elders geclassificeerd, Architecturale geschiedenis en theorie, Landschapsarchitectuur niet elders geclassificeerd, Geschiedenis en theorie van de landschapsarchitectuur