Disconnecteren om te connecteren – disconnectie als groep- en institutioneel gedrag

Informatie- en communicatietechnologiën (ICT’s) zijn ondertussen onmisbaar in ons werk, school en familiale omgeving. Ondanks de voordelen, wijst recent onderzoek richting risico’s i.v.m. ‘permanente connectie’. Onderzoekers en practici suggereren meer en meer ‘digitale disconnectie’ als oplossing: door (tijdelijke) limieten op te leggen op vlak van gebruik, kunnen mensen opnieuw controle nemen over hun productiviteit, sociale relaties en welzijn. Hoewel de industrie snel reageert op de groeiende vraag omtrent digitale disconnectie, is onderzoek over de effectiviteit opmerkelijk schaars. Daarenboven toont onderzoek verschillende resultaten, wat het gebrek aan kennis omtrent welke praktijken, voor wie, wanneer en waarom, werken, onderstreept. Dit project ontwikkelt en valideert empirisch een digitale disconnectie theorie – geschikt voor werk, school en de familiale context. Het focust op (a) wat mensen doen om te disconnecteren (content – ‘how’), (b) waarom mensen disconnecteren (process-‘why’), en (c) voor wie (person-‘who’) en (d) onder welke omstandigheden disconnectie werkt (contet-‘when’). Het ontwikkelen van een model gebeurt via een diepgaande literatuurstudie binnen de verschillende onderzoekstromen die digitale (dis)connectie bestuderen. Een innovatieve interviewstudie verfijnt het model door gelijkenissen en verschillen in de digitale disconnectie strategieën, de noden waarop ze focussen en de obstakels die ervaren worden doorheen de verschillende contexten, te identificeren. We valideren kernbevinding a.d.h.v. een autopsy of failure studie. Bevindingen helpen stakeholders om individuen te ondersteunen in gezinnen, scholen, en organisaties in het ontwikkelen van een gezondere relatie met technologie.