Sulfonen, ziekte en segregatie? De landschappen van lepraverzorging in Congo (1930-1970)

Dit project heeft tot doel de evolutie van de behandeling, ervaringen en sociaal-culturele betekenis van lepra in Congo tussen 1930 en 1970 te onderzoeken. Na eeuwen gekend te zijn als een ongeneeslijke ziekte, slaagde de sulfonentherapie er rond 1950 in om lepra te genezen. In de voorgaande periode vestigden missionarissen en koloniale autoriteiten leprozerieën in hun Afrikaanse koloniën. Daarbij volgden ze aloude sociaal-culturele schema's. Binnen de bestaande historiografie wordt de introductie van de sulfonen vaak gepresenteerd als het eindpunt van de koloniale leprozerieën. De Belgische kolonie Congo – bekend om haar hoge aantal leprapatiënten – koos echter een ander pad. Het breidde haar netwerk van leprozerieën uit en combineerde isolatie met de sulfonentherapie. Het project heeft tot doel deze overleving en adaptatie in een transnationaal perspectief te begrijpen. Er zal een innovatieve benadering nodig zijn van deze nog niet bestudeerde geschiedenis die koloniale leprozerieën een tweede leven gaf. De Congolese agency staat centraal in dit onderzoek, tijdens de koloniale periode, maar ook na de politieke onafhankelijkheid, toen deze ex-koloniale instellingen aan een derde leven begonnen. Er zal hiervoor gebruik worden gemaakt van een uitgebreid corpus van archief-, materiële en mondelinge bronnen, afkomstig van alle verschillende soorten betrokken actoren. Deze bronnen worden geanalyseerd door middel van close reading, (audio)visuele analyse en etnografisch veldwerk.