Groene Participatie: Intersectionele ecologische stedenbouw bij de posthumane convergentie in de Lage Landen (1960-3000)

Groene Participatie herinterpreteert projecten uit de archieven van de Nederlandse 'ecotect' Louis Le Roy in gesprek met die van de Bijlmermeer in relatie tot hun tijdgenoten elders. Het focust op projecten die de ontwikkeling van groene infrastructuur in de Lage Landen vorm gaven door coalities en fricties tussen menselijke en niet-menselijke deelnemers uit vanaf de jaren 60. Het project herbekijkt de sociopolitiek van inclusief ecologisch landschapsontwerp door middel van een intersectionele, environmental lens om inzicht te geven in de strijd tegen monotone en monofunctionele groene ruimten geproduceerd door naoorlogse technocratische planningswijzen, als kritiek op kapitalistische vormen van ruimtelijke productie. Het bekritiseert bovendien de overwegend witte lens van de milieubeweging van de jaren zestig en zeventig, door ongelijksoortige projecten met elkaar te verbinden die actief betrokken zijn geweest bij een inclusieve benadering van ecologisch landschapsontwerp. Gecontextualiseerd door de mogelijkheden en uitdagingen van participatie en samenwerking in groen ontwerp vanuit zowel historisch, theoretisch als ontwerpperspectief (bijv. betrokkenheid bij posthumanisme en environmental humanities, politieke ecologie en wetenschappelijke en technologische studies), situeert het onderzoek zich binnen een kritisch posthumanistisch discours om tegen-historische posities van ecologische stedenbouw intersectioneel te herstellen. Posthumanisme maakt een kritische betrokkenheid mogelijk met de participatieve benaderingen die werden gebruikt bij ecologisch landschapsontwerp. Dit door verschillende categorieën van de hiërarchie van mensen en soorten te bevragen en alternatieve ecologische ontwerpparadigma's en praktijken te situeren die reageren op de lokale context die het 'natuurcultuur'-continuüm bevorderen. Het doel is om een beter begrip mogelijk maken van de wederzijdse onderlinge afhankelijkheid van menselijke en niet-menselijke anderen' als een uitdaging voor de natuur- en cultuuroppositie voorgesteld door Posthuman Feminism in relatie tot Le Roy's proposities van Nature Culture Fusion. Le Roy ontwikkelde sinds de jaren zestig talrijke participatieve en biodiverse groene ruimtes die plaatsen blijven van zowel sociale als ecologische experimenten waarin zijn theorieën en praktijken de participatieve benadering op lange termijn tussen mensen, planten en dieren voortzetten. De Bijlmermeer ontwikkelde zich als resultaat van naoorlogse woningbouwprojecten van de jaren zestig met veel groen van onmenselijke schaal, waarin belangrijke immigrantengemeenschappen uit voormalige Nederlandse koloniën waren gehuisvest die lokale bewoners vormden in de context van verwaarlozing. Desondanks bestaat er een belangrijk archief over de ontwikkeling van de groene ruimten van de Bijlmer waarin participatie centraal en doorlopend stond. Het project ontrafelt de parallelle geschiedenis van deze twee projecten, als een eerste fase van het onderzoeksproces, door middel van een op tijd gebaseerde benadering. Dit is bedoeld om het ontwerpproces voor samenwonen met meerdere soorten in een veranderend klimaat te begrijpen, voorbij antropocentrische opvattingen over burgerparticipatie; door de temporele en ruimtelijke (de)assemblages in de casestudies te situeren binnen een intertemporeel kader om te erkennen dat hun ontwikkeling al bestaat als een materiaal van futuristische projectie op gespannen voet of in samenwerking met dominante ruimtelijke kaders en processen die de ontwikkeling van groen blijven vormen infrastructuur op het snijvlak van ecologie, design, klimaat en politiek.