Intelligente Dynamische Opslagtoewijzing

Dynamische opslagtoewijzing is onmisbaar voor de ontwikkeling van computersoftware. Maar volgens de eerste principes blijft het slecht bestudeerd. Ondanks dat het al tientallen jaren bekend staat als een idee, is geheugenfragmentatie, het grootste probleem waarmee een allocator wordt geconfronteerd, niet geconvergeerd tot een universele definitie of meetkader. De meest gebruikte allocators van tegenwoordig maken gebruik van beleid voor algemene doeleinden, wat inhoudt dat hun gedrag zich niet aanpast aan het gedrag van het programma dat ze aanbieden. Er wordt echter beweerd dat het gedrag van programma's de fragmentatie en, in een vage mate, de algehele prestaties beïnvloedt. De stelling van deze dissertatie is dat het mogelijk en nuttig is om automatisch applicatie-specifieke allocators te construeren om verschillende relevante meetwaarden te verbeteren. Hiertoe zullen we eerst verschillende definities van geheugenfragmentatie die in de literatuur worden voorgesteld, onderzoeken en benchmarken. We zullen ook een opdrachtregelinterface-tool implementeren die kan worden gebruikt als een gouden standaard voor de evaluatie van willekeurige programma-allocatorparen. Dit is mogelijk omdat de theoretische informatica algoritmen heeft geleverd om het probleem offline vrijwel optimaal op te lossen. Vervolgens brengen we de prestatiekosten van fragmentatie in kaart, zowel op applicatie- als systeemniveau. Gewapend met deze kennis sluiten we af met een interoperabele, intelligente allocator die fragmentatie voor willekeurige programma's aanpakt.