Existentiële empathie: Het proces van de therapeut, van obstakels tot groei

In het laatste decennium, wordt er steeds meer belang gehecht aan de existentiële zorgen van cliënten. Deze zorgen kunnen begrepen worden als de onvermijdelijke zorgen van het menselijk bestaan (de eindigheid van het bestaan, de zin van het bestaan, de ervaring van existentiële eenzaamheid...). Niet alleen tonen studies aan dat existentiële zorgen trans-diagnostische factoren zijn in psychopathologie, studies tonen ook aan dat het werken met deze zorgen in psychotherapie kan leiden tot betere therapie outcome. Werken met deze existentiële zorgen impliceert dat de therapeut aanwezig kan blijven bij deze zorgen. Of met andere woorden, het impliceert existentiële empathie van de therapeut. Existentiële empathie verwijst naar het vermogen van de therapeut om te resoneren en aanwezig te blijven bij de existentiële zorgen van de cliënt, en zijn/haar empathie uit te drukken naar deze existentiële ervaringen van de cliënt. Het is echter net deze capaciteit tot existentiële empathie dat net een uitdaging blijkt te zijn voor vele therapeuten. Studies tonen aan dat therapeuten zich vaak onbekwaam, hulpeloos, onzeker en overweldigd voelen wanneer ze geconfronteerd worden met de existentiële zorgen van hun cliënt. Studies rapporteren ook dat therapeuten soms geneigd zijn om deze thema's in therapie te vermijden, net omdat ze overspoelend kunnen zijn. Aan de andere kant zijn er echter ook studies die aantonen dat er ook therapeuten zijn die zich meer comfortabel voelen bij het aanwezig blijven bij de existentiële zorgen van hun cliënten. Er is echter nog geen empirisch onderzoek gedaan die exploreert wat sommige therapeuten blokkeert in hun vermogen tot existentiële empathie en hoe het proces verloopt van therapeuten die deze capaciteit wel ontwikkelen. 
In dit doctoraat onderzoek ik dus het proces van de therapeut met betrekking tot existentiële empathie. Ik exploreer hoe existentiële empathie zich ontwikkelt in therapeuten en hoe specifieke training zou kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van de existentiële empathie van de therapeut.