Peroxisomen en het kwaadaardige potentieel van prostaatkankercellen.

Prostaatkanker (PCa) is de op één na meest voorkomende kanker en de vijfde belangrijkste doodsoorzaak door kanker bij mannen wereldwijd. Om te voldoen aan de toegenomen energetische en biosynthetische eisen die samenhangen met celgroei en -deling, ondergaan primaire prostaattumoren en PCa-cellen geen metabole omschakeling van oxidatieve fosforylering naar glycolyse maar wordt er bij voorkeur gebruik gemaakt van vetzuren als metabole brandstof. Deze kwaadaardige transformatie van prostaatweefsel gaat bovendien gepaard met een aanhoudende toename van de activiteit van zowel lipogene als oxidatieve enzymen. Aangezien peroxisomen (PO) een sleutelrol spelen in het cellulair lipide- en redoxmetabolisme, is het niet verrassend dat deze organellen steeds meer en meer worden erkend als belangrijker spelers in de pathogenese van PCa. Toch zijn er nog veel vragen en onzekerheden. Dit project heeft als doel om een meer coherent beeld te krijgen van hoe veranderingen in het PO-metabolisme bijdragen aan de ontwikkeling, progressie en therapierespons van PCa. Door gebruik te maken van geavanceerde technieken zullen we (i) op een systematische manier nagaan welke peroxisomale parameters gewijzigd zijn in veelgebruikte PCa celmodellen, (ii) onderzoeken of er al dan niet een causaal verband is tussen deze gewijzigde parameters en PCa-maligniteit en (iii) zoeken naar evidentie voor of tegen de hypothese dat veranderingen in het PO-metabolisme benut kunnen worden voor PCa-therapie. De verkregen kennis kan nuttig zijn voor PCa-patiënten, hun families en zorgverleners.